 |
|
|
| nadzieja.pl > książki > co mówił Jezus > o twoim... |
|
||
|
CO MÓWIŁ JEZUS |
|
archiwum zagadnień:
Człowiek rozsądnie myślący odkrywa, że „nie od obfitości dóbr zależy czyjeś życie” ŁUK. 12,15. Człowiek stojący u szczytu sukcesów zaczyna dostrzegać, że pieniądze przynoszą udrękę oraz bezsenne noce i że nie można za nie kupić szczęścia. Ludzie gonią za „pełnią życia” i noc w noc wypełniają przybytki pozornego, chwilowego szczęścia. Owszem, znajdują zabawę, śmiech, muzykę, ale blichtr nie koi zmęczonych dusz czy złamanych, stroskanych serc. Światło ginie w ciemnościach takich nocy, a śpiew przechodzi z wolna w szloch, choćby tego płaczu nie było słychać. Świat wciąż poszukuje szczęścia, ale rzadko je znajduje, podobnie jak chłopiec, który goni za tęczą. Wielu tych, którzy przez całe życie mieli mocne pragnienie zdobycia prawdziwego szczęścia, z przerażeniem dostrzegają u siebie siwe włosy, obwisłe ramiona, pomarszczone twarze i niepewny krok. Aż wraz z ostatnim tchnieniem kończy się wszystko — człowiek dociera do końca swej wędrówki z wciąż nieziszczalnym szczęściem. Salomon, jeden z najmądrzejszych ludzi, także szukał szczęścia. Próbował wszystkich sposobów, aż wreszcie rzekł: „Postanowiłem szczerze mądrością zgłębić i zbadać wszystko, co się działo pod niebem: Jest to żmudne zadanie, jakie zadał Bóg synom ludzkim, aby się nim trudzili” KAZN. SAL. 1,13.
„Widziałem wszystkie sprawy, które się dzieją pod słońcem, a
wszystko to jest marnością i gonitwą za wiatrem” (w. 14). Czy szukał
on rzeczywiście wszędzie? Czy poszukiwania te zostały uwieńczone
sukcesem? [ Salomon był niewątpliwie najmądrzejszym człowiekiem swego czasu, a przy tym uważano go za największego botanika świata. Wieść niosła, że „mówił (...) o drzewach, począwszy od cedru, który rośnie w Libanie, aż do hizopu, który wyrasta z muru”. Był największym na owe czasy autorytetem w dziedzinie zoologii, ornitologii, ichtiologii. „Mówił o zwierzętach i ptakach, o płazach i o rybach” 1 KRÓL. 4,33. Niewątpliwie był geniuszem, chodzącą encyklopedią. „Ułożył trzy tysiące przypowieści”. Był chyba jednym z największych pieśniarzy wszystkich czasów. Napisał tysiąc pięć pieśni. Był największym z bibliografów. Zgromadził w swej bibliotece niezliczoną liczbę ksiąg i pism, ale u schyłku życia powiedział z westchnieniem: „Pisaniu wielu ksiąg nie ma końca, a nadmierne rozmyślanie męczy ciało” KAZN. SAL. 12,12. Doświadczył także wszelkich radości życia. „Dał też Bóg Salomonowi bardzo wielką mądrość i roztropność, nadto rozum tak rozległy jak piasek nad brzegiem morza” 1 KRÓL. 4,29. Salomon stanął u szczytu mądrości. Gdy królowa z Saby przybyła na jego dwór, aby poznać tę mądrość, zmuszona była przyznać, że nawet połowy tej mądrości jej nie opowiedziano 1 KRÓL. 10,7. Czy jednak to wszystko przyniosło Salomonowi szczęście? Nie. Powiedział bowiem: „Bo gdzie jest wiele mądrości, tam jest wiele zmartwienia, a kto pomnaża poznanie, ten pomnaża cierpienie” KAZN. SAL. 1,18. Salomon próbował też gromadzić bogactwa. Jak wynika z Pisma Świętego były warte miliony 1 KRÓL. 10,21.27. Czyż jednak przyniosły mu one upragnione szczęście? Powiedział tak: „Kto ufa swemu bogactwu, ten upadnie” PRZYP. SAL. 11,28. A oto inna myśl Salomona: „Cenniejsze jest dobre imię niż wielkie bogactwo, lepsza przychylność niż srebro i złoto” PRZYP. SAL. 22,1. Nie starczyłoby nam tu miejsca, aby snuć opowieść o wszystkich wielkich budowlach, przedsięwzięciach gospodarczych, rolniczych, hodowlanych i o luksusach, w jakich żył Salomon. A jednak nie znalazł on w tym szczęścia, nie zaznał go, skoro rzekł, iż wszystko to „marność nad marnościami” KAZN. SAL. 12,8. „Potem zwróciłem uwagę na wszystkie moje dzieła, których dokonały moje ręce (...) i oto: wszystko to jest marnością i gonitwą za wiatrem” KAZN. SAL. 2,11. Człowiek rzeczywiście mądry nie znajdzie szczęścia w przyjemnościach czy w samym działaniu. Salomon interesował się muzyką, kompletował instrumenty muzyczne, poszukiwał śpiewaków i śpiewaczek o najwspanialszych uzdolnieniach i zewnętrznych warunkach. Był mecenasem poetów i artystów. Na koniec spróbował poić się alkoholem... i cóż odkrył? „Wino — to szyderca, mocny trunek — to wrzaskliwa kłótnia, i nie jest mądry, kto się od niego zatacza” PRZYP. SAL. 20,1.
Przykład ten może być ostrzeżeniem i ukierunkowaniem dla tego, kto
próbuje szukać szczęścia w zwodniczych urokach tego świata. Na
koniec bowiem Salomon powiada: „Błogosławiony (szczęśliwy) ten, kto
przestrzega zakonu”
PRZYP.
SAL. 29,18 BG.
Znalazł bowiem Salomon szczęście w posłuszeństwie wobec Boga. U
schyłku życia napisał ostatnią radę: „Bój się Boga i przestrzegaj
Jego przykazań, bo to jest obowiązek każdego człowieka. Bóg bowiem
odbędzie sąd nad każdym czynem, nad każdą rzeczą tajną — czy dobrą,
czy złą”
KAZN.
SAL. 12,13.14. [ Prawie te same słowa znajdujemy w Księdze Objawienia „Błogosławieni, którzy czynią przykazania Jego” OBJ. 22,14 BG. Słowo „błogosławieni” zarówno w Starym, jak i w Nowym Testamencie znaczy „szczęśliwi”. Można więc czytać ten tekst Pisma Świętego tak: „Szczęśliwi są ci, którzy czynią Jego przykazania”. Jedno jest pewne: nieposłuszeństwo Bogu przynosi nieszczęście. Gdziekolwiek by to było, zawsze przychodzi wstyd, hańba, cierpienie, kara, ból, a na końcu śmierć. Gdy naruszamy prawa natury — cierpimy. Gdy naruszamy ustanowione przez Boga prawa moralne, cierpimy również z powodu nieposłuszeństwa. Jeśli dziecko dotknie ręką rozpalonego do czerwoności pieca, sparzy się i cierpi. Człowiek, który spożyje nieświeży pokarm, cierpi — i to jest oczywiste. Palacz czy pijak ponosi karę, gdy wprowadza truciznę do swego organizmu. Każda przyczyna pociąga za sobą jakiś skutek. Zamiarem Stwórcy od początku było, żeby człowiek był uczciwy, prawy, wierny, rozumny, by mógł iść ścieżkami wskazanymi przez Boga. Człowiek został zbudowany w taki właśnie sposób, że za każde naruszenie tych słusznych praw fizycznych czy moralnych płaci chorobą ciała i duszy, niepokojem serca. Zadręcza i trwoży go własne sumienie. Wielu też czuje się nieszczęśliwymi dlatego, że nieznane im są prawa życia i normy postępowania. Ludzie ci nigdy nie nauczyli się pokładać całej nadziei w Bogu. Nawet niektórzy spośród najmędrszych i z pozoru najszczęśliwszych ludzi z różnych epok i okresów czuli się zdecydowanie źle, uważali się za nieszczęśliwych, ponieważ nie potrafili poznać lub pojąć tajemnicy szczęścia, o której Chrystus wiedział, i którą posiąść nam radził. Ktoś spytał kiedyś osiemdziesięcioletniego Tomasza Edisona w dniu jego urodzin o „tajemnicę szczęścia”. Edison odparł: „Nie zdarzyło mi się widzieć szczęśliwego człowieka”. To nie mieści się w mądrości świata dać człowiekowi szczęście.
Co
mówił Jezus o możliwości posiadania szczęścia? Nasz boski Nauczyciel
wiele mówił na ten temat, więcej niż byśmy byli zdolni umieścić w
tym rozważaniu. Czytamy choćby w piątym rozdziale Ewangelii
Mateusza, Pamiętajmy, co znaczy słowo „błogosławiony”. Równa się ono pojęciu „szczęśliwy” i oba te pojęcia możemy traktować zamiennie. Możemy więc czytać błogosławieństwa z Ewangelii wg Mateusza w taki oto sposób:
Gdy czytamy słowa Jezusa, to zauważamy, że ani jeden warunek podany w tych dziewięciu błogosławieństwach nie jest czymś samym w sobie upragnionym. W istocie moglibyśmy sądzić, że niektórzy ludzie, o których mowa, byliby najszczęśliwsi z powodu cierpienia lub kłopotów właściwych sytuacjom, w jakich się znaleźli: ubóstwa duchowego, płaczu, głodu, prześladowania, fałszywego oskarżenia lub pogardy. Jednak Jezus powiedział, że tacy ludzie razem z miłosiernymi, czystego serca i spokojnego ducha będą szczęśliwi, „cieszcie się i bądźcie radosnymi” — nakazał. Tego żądał Jezus i sam był żywym przykładem, ucieleśnieniem tego żądania. Pomimo że, jak powiada prorok Izajasz, Jezus — to „mąż boleści, doświadczony w cierpieniu” IZAJ. 53,3, to jednak Jego życia nie zaciemnił ani ból, ani trwoga. Jego Duch również pozostał nieskażony. „Serce Jego wypełniało po brzegi życie. Gdziekolwiek się pojawił, towarzyszyły mu radość, pokój, wytchnienie i szczęście” („Droga do Chrystusa”, E.G. White). „Na świecie — powiada — ucisk mieć będziecie, ale ufajcie, Ja zwyciężyłem świat” JAN 16,33. Zapamiętajmy: żadnego szczęścia nie kupiono wbrew Bogu. Jeżeli szczęście ma jedynie samolubny cel, to jest ono tylko przejściowe, przemijające. Gdy szczęście mija, serce wypełniają smutek i poczucie samotności silniejsze niż dotąd. Najwyższym szczęściem dla chrześcijanina są słowa obietnicy danej przez Jezusa: „Dobrze, sługo dobry i wierny! Nad tym, co małe, byłeś wierny, wiele ci powierzę; wejdź do radości Pana swego” MAT. 25,21. My również możemy zdobyć tę radość i szczęście w Jego boskiej służbie! Jednym z najistotniejszych elementów chrześcijańskiej tajemnicy szczęścia pozostaje studiowanie Pisma Świętego, Biblii. Jeremiasz dał temu świadectwo mówiąc: „Ilekroć pojawiały się twoje słowa, pochłaniałem je; twoje słowo było mi rozkoszą i radością mojego serca” JER. 15,16. Biblia jest wiecznym źródłem poznawania sensu i celu życia w ogóle, poznawania — a zarazem rozumienia. Innym warunkiem szczęśliwego życia jest poznanie Jezusa. Nie tylko jako kogoś, kto żył na tym świecie dawno temu, ale jako tego, kto umarł za nasze grzechy śmiercią męczeńską i kto żyje także dzisiaj: „A oto Ja jestem z wami po wszystkie dni aż do skończenia świata” MAT. 28,20. Nie wystarczy wierzyć w śmierć Chrystusa za nasze grzechy. Uwalnia On nas od wiecznego potępienia i przynosi szczęście, które z tej wiedzy wynika. Musimy znać Go jeszcze jako Chrystusa żywego, wszechpotężnego Zbawcę, który pozwala nam zwyciężać krok za krokiem, dzień po dniu, godzina po godzinie i który obiecał nam, że nigdy nas nie opuści HEBR. 13,5.
Każdy
prawdziwy chrześcijanin, chrześcijanin z krwi i kości, ma prawo być
szczęśliwy, powinien być szczęśliwy. Wiara w Boga właśnie przynosi
to szczęście i radość. Czyż nie czytamy w psalmie Dawida: „Wtedy
dusza moja będzie weselić się w Panu, będzie radować się ze
zbawienia jego”
PS.
35,9.
Dlaczego nie mielibyśmy czuć się szczęśliwi i zadowoleni?
Jezus powiedział, że będziemy szczęśliwi. Grzechy nasze zostaną nam
zapomniane. Obecność i potęga Syna Bożego towarzyszą nam
nieustannie. Jezus jest żywy! Czeka nas szczęśliwa przyszłość w
kraju, gdzie sny stają się rzeczywistością. [ Wierzcie mi, że być chrześcijaninem to coś cudownego. Dwight L. Moody, sławny ewangelista amerykański, był tak przepełniony radością, wypływającą z wiary, że ktoś powiedział o nim, iż po prostu kipiał chwałą poselstwa, które głosił. Okazywał to na zewnątrz, a jego radość była zaraźliwa. Ludzie pośpiesznie wychodzili z ciemności w światłość, do życia chrześcijańskiego, od chwili gdy zobaczyli i odczuli jego radość. Izajasz kiedyś wyraził swoje szczęście następującymi słowami: „Bardzo się będę radował z Pana, weselić się będzie moja dusza z mojego Boga”. Dlaczego? „(...) gdyż oblókł mnie w szaty zbawienia” IZAJ. 61,10. Najlepsza nagroda życia przychodzi wtedy, gdy oddajemy się jakiejś wielkiej sprawie dla szczęścia istot ludzkich, dla pomyślności innych ludzi, bez oczekiwania na zysk. Do wybitnej postaci dziewiętnastowiecznego, angielskiego ruchu przebudzeniowego, Georga Müllera, szczęście przyszło w wielkiej mierze właśnie z takiego powodu. Swoje życie spędzał na służbie dla innych. Życie jest zbyt cenne, aby je marnotrawić. Jezus powiedział: „Kto straci życie swoje (...) znajdzie je” MAT. 10,39. Bardzo często słowa te cytował wielki lekarz, sir William Osler, swoim studentom medycyny. My tracimy swoje życie nie dlatego, że odrzucamy je od siebie, ale dlatego, że je oddajemy. A potem okazuje się, że je znajdujemy i to nie przez poszukiwanie szczęścia. Istnieje jeszcze inne źródło szczęścia dla wszystkich wierzących. Jest o tym mowa w PS. 133,1: „O, jak dobrze i miło, gdy bracia w zgodzie mieszkają!” Istnieje coś takiego jak wspólnota, koleżeństwo — wspólnota chrześcijańska. Można to było dostrzec w życiu wczesnochrześcijańskiego Kościoła. Czytamy o tym w DZ. AP. 2,46: „Codziennie też jednomyślnie uczęszczali do świątyni, a łamiąc chleb po domach, przyjmowali pokarm z weselem i w prostocie serca”. Jakże diabeł nienawidzi żyjącego w pokoju Kościoła. Będzie czynił wszystko, co tylko się da, aby sprowadzić różnego rodzaju problemy na Kościół, doprowadzając na przykład do tego, by członkowie Kościoła zazdrościli sobie nawzajem, czego tylko można. Uczyni to samo w rodzinach i rozbije każdą rodzinę, jeżeli się mu uda. Diabeł nienawidzi radości — prawdziwej radości, prawdziwego szczęścia. Wtedy gdy jesteśmy zniechęceni, jego pokusy zyskują największą moc. W DZ. AP. 13,52 czytamy: „Uczniowie zaś byli pełni radości i Ducha Świętego”. Natomiast apostoł Paweł stwierdził, że wierzący byli dla niego „radością albo koroną chwały” 1 TES. 21,19. Niektórzy ludzie uważają, że posępna, wydłużona twarz i przygnębienie są oznakami chrześcijaństwa. Nic bardziej fałszywego! Powinniśmy się zawsze radować. „Powtarzam, radujcie się” — powiada apostoł Paweł FILIP. 4,4.
Gdy
Charley Alexander, śpiewający ewangelista sprzed kilkudziesięciu
lat, był jeszcze studentem Instytutu Biblijnego Moody’ego w Chicago,
wyrażał pogląd, że śmianie się jest czymś złym. Starał się tak
układać swoją twarz, aby nie pojawił się na niej nigdy żaden
uśmiech. Zawsze powtarzał sobie tekst: „A powiadam wam, że z każdego
nieużytecznego słowa, które ludzie wyrzekną, zdadzą sprawę w dzień
sądu”
MAT.
12,36. [ Pewnego dnia Moody zebrał wokół siebie swoich studentów na swobodną rozmowę. Powiedział im, że zauważył, iż niektórzy z nich mają jakieś posępne twarze. „Jestem pewny, że ja byłem jednym z nich — pisał później Alexander — bowiem to ja studiowałem werset z Biblii o nieużytecznych słowach. Zwykle byłem pełen werwy i zadowolenia, usiłując pocieszać kogoś, kto chodził zasmucony, ale teraz wydawało mi się, że to wszystko było niewłaściwe. Próbowałem tak układać swoją twarz, aby nie pojawił się na niej uśmiech. Nagle Moody spojrzał na mnie jasnym, pełnym szczęścia wzrokiem i powiedział: „Młodzi przyjaciele, nie myślcie, że nauka wypływająca z tego wersetu oznacza, iż powinniście chodzić z grobową miną na twarzy i nigdy nie mieć jedni dla drugich miłych słów. Słowo radości nie jest słowem nieużytecznym”. Alexander pisał, że od tego czasu cieszył się doskonałą wolnością i niepohamowaną radością w służbie Bożej. Jak wiemy, najbardziej poświęceni chrześcijańscy słudzy ewangelii są najszczęśliwszymi ludźmi. W chwili gdy piszę te słowa, jestem akurat szczęśliwy z tego powodu, że odwiedził mnie jeden z moich serdecznych przyjaciół, który przybył do mnie z bardzo daleka. Za każdym razem, gdy widzę jego twarz, chociaż mogą upłynąć lata od ostatniej wizyty, widzę prawdziwe szczęście wypisane na jego obliczu. To sprawia, że czuję się lepiej, odczuwam szczęście właśnie wtedy, gdy na niego patrzę. Inni ludzie także mi powiedzieli, że czują się podobnie, gdy na niego patrzą. Jakimże wielkim błogosławieństwem dla świata jest szczęśliwy chrześcijanin! Pewien Chińczyk, który nigdy nie był na nabożeństwie chrześcijańskim przyszedł pewnego razu do misjonarza i powiedział: „Chcę trochę posłuchać na temat waszej religii. Nigdy na ten temat nie słyszałem ani słowa, ale słyszałem śmiechy w twoim domu i w domach moich sąsiadów, którzy przyjęli twoją wiarę. Jeśli masz coś takiego, co sprawia, że ludzie są tak radośni, to ja też chcę mieć coś takiego. „Z pewnością właśnie na coś takiego istnieje wielkie zapotrzebowanie we wszystkich krajach świata — na bardziej radosnych chrześcijan. Jeśli nie jesteśmy radosnymi, jeśli nie jesteśmy szczęśliwymi, to z całą pewnością coś utraciliśmy, i innym też brak tego, co właśnie my powinniśmy im dać. Szczególnie szczęśliwymi ludźmi powinni być ci, którzy oczekują powrotu Chrystusa, i ci, którzy wierzą, że znaki czasu wskazują na to, że Jego powrót jest bardzo bliski. Izajasz mówi tak: „I będą mówić w owym dniu: Oto nasz Bóg, któremu zaufaliśmy, że nas wybawi; to Pan, któremu zaufaliśmy. Weselmy się i radujmy z jego zbawienia!” IZAJ. 25,9. Pamiętajmy, że Jezus przedstawi nas z najwyższą radością Ojcu i że Bóg cieszyć się będzie swym ludem. „I będę się radował z Jeruzalemu i weselił z mojego ludu” IZAJ. 65,19. Jezus zapowiedział, że wszyscy, którym odpuszczone zostaną grzechy, znajdą się w miejscu wiecznej radości. W jednej ze swych przypowieści Jezus powiedział: „Dobrze, sługo dobry i wierny! Nad tym, co małe, byłeś wierny, wiele ci powierzę; wejdź do radości pana swego” MAT. 25,21. Gdy ziemia zamieni się w miejsce szczęścia, radości i wesela, wtedy spełnią się słowa proroka o wygnaniu smutku z Syjonu i o pieśniach, które rozbrzmiewać będą na kuli ziemskiej. Chcesz zachować radość i być szczęśliwym? Zaufaj Bogu, i daj na zawsze serce Chrystusowi!
poprzedni wykład:
kolejny wykład: |
|
[ |
||||
|
główna |
pastor |
lekarz |
zielarz |
rodzina |
uzależnienia
| kuchnia
| sklep |
||||
|
|
||||
|
© 1999-2003 NADZIEJA.PL Sp. z o.o. Wszystkie prawa zastrzeżone. |
||||
 |
|
|||
Zbyt
często poszukiwanie szczęścia kończy się niepowodzeniem. Naukowcy w
laboratoriach doskonale i
