 |
|
|
| nadzieja.pl > książki > co mówił Jezus > o nadejściu... |
|
||
|
CO MÓWIŁ JEZUS |
|
archiwum zagadnień:
Wróćmy teraz do księgi proroka Daniela, do rozdziału siódmego. O ile w drugim rozdziale w symbolicznej wizji danej przez Boga Nebukadnezarowi mieliśmy skrót tego, co było i będzie, o tyle w siódmym rozdziale Daniel otrzymuje objawienie zawierające więcej szczegółów. Nie zapominajmy, że miało to miejsce w VI w. przed Chr., około 2500 lat temu! Część spełnionych proroctw znajduje już dziś potwierdzenie w każdym podręczniku historii. W drugim rozdziale Księgi Daniela wizja odległej przyszłości stała się udziałem władcy pierwszego wielkiego państwa światowego wymienionego w tym proroctwie. Natomiast w siódmym rozdziale Daniel pisze, że sam został olśniony wizją: „Ja, Daniel, miałem w nocy widzenie: Oto cztery wiatry niebieskie wzburzyły Wielkie Morze, i cztery wielkie zwierzęta wychodziły z morza, każde inne. Pierwsze było podobne do lwa i miało orle skrzydła. Gdy potem spojrzałem, wyrwano jego skrzydła; wtedy podniosło się z ziemi i stanęło na dwóch nogach jak człowiek i dano mu ludzkie serce” DAN. 7,2-4. Te cztery wiatry wiejące z czterech stron świata symbolizują zarówno działania polityczne, jak i nieład oraz wojnę. Wiatr jest użyty przez proroka Jeremiasza jako symbol działań wojennych i konfliktów (patrz JER. 49,36.37). Właśnie te dzikie zwierzęta z proroctwa Daniela powstają w wyniku wojen i podbojów. Wielkie Morze symbolizuje wszystkie narody świata, całą ludzkość. Czytamy o tym w OBJ. 17,15: „Wody, które widziałeś, nad którymi rozsiadła się wszetecznica, to ludy i tłumy, i narody, i języki”. A co symbolizują dzikie zwierzęta w proroctwie Daniela? „Czwarte zwierzę oznacza czwarte królestwo na ziemi, które jest inne niż wszystkie królestwa” DAN. 7,23. A więc trzecie zwierzę było trzecim królestwem, drugie — drugim, a pierwsze pierwszym. To jest nie tylko indywidualna interpretacja wizji Daniela, ale wyjaśnienie pochodzące od samego Boga. Nie rozumiejąc tego, co mu objawiono, Daniel prosił o wyjaśnienie widzenia. Jego prośbie stało się zadość: „Owe wielkie cztery zwierzęta, to czterej królowie, którzy powstaną na ziemi” (w. 17). Patrząc dalej na bieg wypadków Daniel został pokrzepiony słowami: „Lecz potem Święci Najwyższego otrzymają królestwo i posiądą królestwo na wieki, na wieki wieczne” (w. 18). Owe cztery zwierzęta symbolizują cztery światowe potęgi, poczynając od Babilonu. Muszą to być te same cztery państwa, o których była mowa w drugim rozdziale. Jak złoto nazywano najszlachetniejszym z kruszców, tak lew uważany jest za króla zwierząt. Zauważmy, że lew w widzeniu miał orle skrzydła! Orzeł to król ptaków, uosobienie szybkości i drapieżnej siły.
Posiadający orle skrzydła lew — Babilon — podbijał coraz to nowe
państwa i włączał je do swego stale powiększającego się imperium.
Prorok Jeremiasz nazywał więc „lwami” królów babilońskich i
asyryjskich porównując Izraela do „spłoszonego jagnięcia”
JER. 50,17.
Potęga Nebukadnezara rozpościerała się od Morza Śródziemnego aż do
Zatoki Perskiej i od Azji Mniejszej aż do Egiptu. [ Jednak, jak widzimy, następują gwałtowne zmiany. W miarę upływu czasu lew, jakim był Babilon, słabł w zbytku, przepychu i luksusach, aż doszło do upadku „pierwszego zwierzęcia”. Kiedy pojawiło się zagrożenie ze strony Medów i Persów, orle skrzydła lwa babilońskiego były już mocno zwiotczałe. Jak wyglądało drugie zwierzę i jak Daniel przedstawił kolejny krok historii? „Potem pojawiło się inne, drugie zwierzę, podobne do niedźwiedzia; było ono podniesione tylko jedną stroną, a miało w paszczy między zębami trzy żebra, i powiedziano mu: Wstań, jedz dużo mięsa!” (w. 5). Jest to symbol drugiego światowego królestwa — Medo-Persji, która podbiła Babilon w 539 r. przed Chr., i tak jak srebro ma się do złota, tak niedźwiedź do lwa. Symbol ten doskonale uosabia chciwość oraz okrucieństwo Medów i Persów. Królestwo Medo-Perskie to coś w rodzaju byłej monarchii austro-węgierskiej, gdzie jeden naród panuje zdecydowanie nad drugim, ale mimo to zachowana zostaje przynajmniej symboliczna nazwa związku dwóch potęg. W Piśmie Świętym nie zostało wyjaśnione, co symbolizują trzy żebra, które niedźwiedź trzyma w swej paszczy, ale wielu komentatorów i badaczy Pisma Świętego uważa je za symbol trzech podbitych narodów: Lidyjczyków, Babilończyków i Egipcjan. Jednak Medo-Persja, jako drugie królestwo światowe, upadła po bitwie pod Gaugamelą w 331 roku przed Chr. Czytamy następnie, że trzecie zwierzę było „podobne do pantery; miało ono na grzbiecie cztery ptasie skrzydła, i cztery głowy miało to zwierzę, i dano mu władzę” (w. 6). Lampart (pantera) znany jest ze swej chyżości; jest to bardzo trafny symbol podbojów Aleksandra Wielkiego i pośpiechu, z jakim jego grecko-macedońska armia parła na wschód, przez Azję Mniejszą, Ziemię Świętą, Egipt, Persję, aż do Indii. Aleksander utworzył największe państwo światowe mając tylko 25 lat. W 323 roku przed Chr. Aleksander uczynił stolicą swego państwa Babilon i postanowił go odbudować. Miasto, zachowujące jeszcze resztki chwały Nebukadnezara, było jednak skazane na ostateczną zagładę. W czasie tych prac Aleksander zachorował, dostał silnej gorączki i umarł. Generałowie podzielili wówczas jego wielkie państwo pomiędzy siebie. Było ich czterech: Kasander, Lizymach, Seleukus i Ptolemeusz. Podział ten dokonany został następująco: Ptolemeusz władał Egiptem, Palestyną i częścią Syrii; Kasander — Macedonią i Grecją; Lizymach — Tracją i większą częścią Azji Mniejszej, Seleukus terenami byłej Persji.
Prorok wraca teraz do czwartego mocarstwa światowego, czwartego
państwa. „Potem spojrzałem i w widzeniu nocnym pojawiło się czwarte
zwierzę, straszne i groźne, i nadzwyczaj silne; miało ono potężne
żelazne zęby: pożerało i miażdżyło, a co pozostało, deptało swoimi
nogami, było ono inne aniżeli wszystkie poprzednie zwierzęta, a
miało dziesięć rogów. Gdy uważnie przypatrywałem się rogom, zaczął
wyrastać między nimi inny, mały róg, i trzy spośród poprzednich
rogów zostały wyrwane. Na tym rogu były oczy jakby oczy ludzkie i
usta, które mówiły zuchwałe słowa” (7,7.8). Oczywiście, że chodzi tu
o Cesarstwo Rzymskie. Pamiętajmy jednak, że przepowiednię tę
obwieszczono ludziom na długo przed powstaniem Rzymu. [ Zwierzę to, choć dokładnie opisane, nie zostało jednak nazwane. Jego żelazne zęby mają wyobrażać siłę, bezwzględność, okrucieństwo i niszczące działanie. Prorok zwrócił szczególną uwagę na to ostatnie zwierzę. „Wtedy zapragnąłem dowiedzieć się prawdy o czwartym zwierzęciu, które było inne niż wszystkie inne, straszne nad miarę, z żelaznymi zębami i miedzianymi pazurami, pożerało i miażdżyło, a to co pozostało, deptało nogami” (w. 19). Daniel był wyjątkowo zainteresowany tym zwierzęciem i jego rogami. „I o dziesięciu rogach na jego głowie, i o innym rogu, który wyszedł i przed którym trzy z nich wypadły, o rogu, który miał oczy i usta, które mówiły zuchwale, i który wyglądał na większe niż inne. A gdy patrzyłem, wtedy ów róg prowadził wojnę ze Świętymi i przemógł ich, aż przyszedł Sędziwy i odbył się sąd i prawo zostało przyznane Świętym Najwyższego, i nadszedł czas, że Święci otrzymali królestwo” (w. 20-22). Historia wykazała w sposób oczywisty, że sukcesorem mocarstwowych idei Aleksandra Wielkiego stało się imperium rzymskie. Imperium to rozciągało się od wybrzeży Atlantyku aż do ziem azjatyckich. W roku 168 przed Chr., w bitwie pod Pydną, rozgromiono spadkobierców dziedzictwa Aleksandra Wielkiego. Rzym podbił ziemie należące w przeszłości do państewek greckich oraz Palestynę. Nie niszczył całkowicie ani nie wytracał obywateli podbitych narodów, ale stawali się oni niewolnikami i byli sprzedawani na służbę. Jednak i sam Rzym został w końcu zniszczony na skutek podbojów barbarzyńskich plemion: Ostrogotów, Wizygotów, Franków, Herulów, Wandalów, Longobardów, Burgundów i innych. Działo się to pomiędzy 351 a 476 rokiem po Chr. Prorok dostrzegł wśród tych dziesięciu rogów jakiś niepozorny róg, różniący się od nich. Mimo że był on mały, rósł coraz bardziej, tak iż przerósł je wszystkie. Czytamy dalej: „A dziesięć rogów znaczy, że z tego królestwa powstanie dziesięciu królów, a po nich powstanie inny; ten będzie inny niż poprzedni i obali trzech królów. I będzie mówił zuchwałe słowa przeciwko Najwyższemu, będzie męczył Świętych Najwyższego, będzie zamyślał odmienić czasy i zakon; i będą wydani w jego moc aż do czasu i dwóch czasów i pół czasu” (w. 24.25).
Zupełnie oczywiste jest, że po upadku Rzymu i powstaniu w Europie
dziesięciu nowych państw rozwinęła się nowa potęga, którą bez
wątpienia jest papiestwo. Zaraz po upadku Rzymu biskup rzymski,
nazwany „ojcem” czy „papieżem”, zaczął roztaczać religijną władzę
nad zdruzgotanym wojnami cesarstwem. Im bardziej umacniała się ona,
tym mroczniej robiło się w Kościele chrześcijańskim, tym gorsze i
haniebniejsze przychodziły nań czasy.
Herulowie pierwsi opanowali Rzym. Plemiona germańskie pod wodzą
Odoakera zdetronizowały ostatniego cesarza, którym był Romulus
Augustulus. W 476 roku Odoaker został królem Rzymu. Jako władca był
tolerancyjny wobec katolików, ale mieszkańcy Italii nienawidzili go.
Herulowie zostali jednak rozgromieni przez Ostrogotów — pierwszy
„róg” został wyłamany. Teodoryk — król Ostrogotów — tolerował
rozmaite religie i wyznania, włączając w to wyznanie
rzymskokatolickie. Jednak wkrótce pojawił się nowy cesarz,
Justynian, który wysłał armię pod wodzą Belizariusza, aby zburzyć
potęgę zarówno Ostrogotów, jak i Wandalów. W tym czasie Wandalowie
osiedlili się w Afryce Północnej. W 534 roku zniszczono Wandalów, a
w roku 538 przełamano dominację Ostrogotów. W ten sposób wszystkie
„trzy rogi” zostały wyłamane, co umożliwiło swobodny wzrost siły,
władzy i znaczenia papiestwa.
W proroctwie Daniela czytamy, że władza ta trwać będzie „do czasu i
dwóch czasów i pół czasu”. W Księdze Objawienia jest również
powiedziane, że władzę tę sprawowano przez „czas i czasy, i pół
czasu”
OBJ. 12,14.
Okres papieskiej supremacji miał więc trwać 1260 lat — i rzeczywiście tak było. Rozpoczął się on w 538 roku, a zakończył w roku 1798, kiedy to armia francuska pod dowództwem generała Berthiera zajęła Rzym i uwięziła papieża Piusa VI, który umarł na wygnaniu. Cały rząd papieski rozwiązano i właściwie papiestwo zostało zniesione. „Wieczne miasto nie miało już księcia ani kapłana, jego władca umierał w niewoli na obcej ziemi (...), a dekret głosił, że żaden następca nie zasiądzie na jego miejscu”. Wiemy jednak, że papiestwo odżyło i dzisiaj odzyskuje wpływy w świecie. Spełniają się w ten sposób słowa z OBJ. 13,3.
W proroctwie zostało powiedziane, że mały róg „będzie mówił zuchwałe
słowa przeciw Najwyższemu”. O działalności
papiestwa w tym czasie czytamy w dziele encyklopedycznym, napisanym
w XVIII wieku przez rzymskokatolickiego księdza, następujące
charakterystyczne sformułowania, mające tradycyjnie już obowiązującą
moc w Kościele rzymskokatolickim: „Tytuł papieża jest tak wielką
godnością, że papież prawie nie jest już człowiekiem, ale Bogiem,
zastępcą Boga (...). Papież jest koronowany potrójną koroną jako
król nieba, ziemi i podziemia. Papież to
jakby Bóg na ziemi (...). Papież ma tak wielką władzę i autorytet,
że może modyfikować, wyjaśniać i interpretować odwieczne prawa
Boże”. [ W dniu 20 czerwca 1894 roku papież Leon XIII pisał w jednej ze swoich encyklik: „Zajęliśmy na tej ziemi miejsce Boga Wszechmogącego”. Czy papiestwo prześladowało „świętych Najwyższego”? Nawet autorytety kościelne nie zaprzeczają, że Kościół rzymskokatolicki prowadził działalność prześladowczą. Kościół uważa, że czynił to, mając moc przekazaną mu przez Chrystusa. A oto co czytamy w Encyklopedii Katolickiej. W bulli zatytułowanej „Ad exstirpanda” (1252 r.) Innocenty IV powiedział: „Kiedy zaś osądzeni za herezję przez biskupa lub jego przedstawiciela, przez inkwizycję lub jakiś inny organ kościelny przekazani już zostali władzom cywilnym, to w ciągu najwyżej pięciu dni powinien być wykonany wyrok wedle prawa”. Nie ulega wątpliwości, że polecenie to wykonywano z całą skrupulatnością, a ponieważ heretyków przeważnie palono na stosach, w całej Europie pojaśniało od ognia, w którym ginęły niewinne ofiary. Bulla „Ad exstirpanda” jest odtąd fundamentem poczynań tzw. świętej inkwizycji. Odświeżali ją i odnawiali późniejsi papieże: Aleksander IV (1254-1261), Klemens IV (1265-1268), Mikołaj IV (1288-1292), Bonifacy VIII (1294-1303) i inni. Władze cywilne działały na rozkaz papieski. Ekskomunika, palenie na stosie i torturowanie ofiar — oto obraz rzymskokatolickiego średniowiecza. Po prostu palono, torturowano i mordowano tych, których władze papieskie uznały za heretyków. Na 210 stronie „Source Book for Mediaeval History” Thatchera czytamy słowa papieża Innocentego III, skierowane do biskupów i omawiające sposób rozprawiania się z tymi, których papież nazywa „heretykami”: „Dlatego swym apostolskim pismem dajemy wam wyraźne polecenie, iż macie niszczyć wszelkie herezje i wypędzać ze swych diecezji tych, którzy obcują z heretykami. Macie stosować surowy rygor władzy kościelnej wobec nich wszystkich. Od waszych sądów nie mogą oni mieć odwołania, a jeśli będzie potrzeba, macie nakłaniać książąt i lud do ścinania ich mieczem”. Oczywiście heretykami byli ci wszyscy, którzy nie mogli się zgodzić z wszystkimi naukami papieskiego Kościoła. Nawet współcześni pisarze katoliccy stwierdzają, że miały miejsce religijne prześladowania i nietolerancja. Kościół prześladował prawdziwych naśladowców Chrystusa. Sto pięćdziesiąt lat od czasów Konstantyna prześladowano i mordowano ludzi z polecenia Rzymu. We Francji i Hiszpanii protestanci byli prześladowani przy całkowitym poparciu ze strony władz kościelnych. Wyczyny hiszpańskiej inkwizycji pod wodzą dominikanina Torquemady nie dają się z niczym porównać.
Papiestwo miało odwagę zmieniać prawa ustalone przez samego Boga.
Wiemy już, że zgodnie z dziesięcioma przykazaniami, czyli zakonem
Bożym, dniem świętym jest dzień sobotni, który był przestrzegany
przez Chrystusa, Pana sabatu. Tymczasem papież nakazał święcić
niedzielę. W autorytatywnym „Katechizmie soboru trydenckiego”
czytamy: „Kościół Boży w swej mądrości zarządził, iż święcenie dnia
sobotniego powinno być zastąpione święceniem »Dnia Pańskiego«”.
Katechizm ten rozkazał wydać papież Pius V i jest on obowiązujący w
Kościele rzymskokatolickim. [ Jeden z wczesnych reformatorów Kościoła z czasów Marcina Lutra mówił o tej zmianie dokonanej przez papiestwo. W starym tomie znajdującym się w Muzeum Brytyjskim i opatrzonym datą 1545 rok znajdujemy słowa przypisywane przyjacielowi Lutra — Melanchtonowi: „Zmieniło ono (papiestwo) czasy i prawa Boże, sobotę na niedzielę” (Exposition of Daniel the Prophet, Gathered out of Philip Melanchton, Johan Ecolampadius). Przed drugą rewoltą Żydów, kierowaną przez Bar Kochbę (132-135 r. po Chr.), judaizm był uznawany w imperium rzymskim za religię legalną, później, w celu uniknięcia prześladowań, jakie stosowano wobec Żydów, w Kościele rzymskim robiono wszystko, co tylko się dało, aby podkreślić różnicę pomiędzy chrześcijaństwem a judaizmem. W ciągu następnych dwustu, trzystu lat pisarze chrześcijańscy wspominają o święceniu soboty podkreślając, że jest to praktyka judaistyczna. Pamiętajmy, że do czasu tej żydowskiej rewolty nie było w Kościele chrześcijańskim żadnych uwag co do potrzeby święcenia niedzieli! Musiało więc nastąpić to nagle i niespodziewanie, skoro tylko niektórzy spośród chrześcijan zaczęli święcić pierwszy dzień tygodnia. Przez całe stulecia święcono równolegle te dwa dni: siódmy i pierwszy. Tertulian, jeden z ojców Kościoła w II wieku uważał, że Chrystus nie odwracał się od dnia sobotniego. W rozdziale drugim „Podstaw apostolskich” (Apostolic Constitutions) nakłaniał on chrześcijan do „obchodzenia dnia sobotniego oraz święta Dnia Pańskiego”. Euzebiusz, również jeden z ojców Kościoła, żyjący w czasach cesarza Konstantyna i nieco później, pisał w swym Komentarzu do Psalmu 92: „Wszystkie obrzędy obowiązujące w dniu sobotnim przełożono na Dzień Pański, gdyż wydawał się on zaszczytny i bardziej honorowy od żydowskiego szabatu”. Po raz pierwszy oficjalnie uznano niedzielę jako „Dzień Pański” na synodzie w Laodycei, w czwartym wieku. Kanon 29 głosił: „Chrześcijanie nie powinni judaizować i próżnować w sobotę — będą w tym dniu pracować, a specjalnie czcić mają Dzień Pański i, o ile to możliwe, w tym dniu nie pracować. Jeżeli okaże się, że judaizują, będą odłączeni od Chrystusa”. Znamienne i interesujące jest to, że synod ten nie zmienił zasad obchodzenia dnia, który należy święcić, zmienił jedynie dzień tygodnia, uznając sobotę za normalny dzień pracy. Wtedy po raz pierwszy zażądano w Kościele obchodzenia niedzieli jako Dnia Pańskiego, tych zaś, którzy nadal obchodzili dzień siódmy, uznano za judaistów. Dokumenty z tego okresu wykazują, że kult niedzieli szerzył się najwcześniej i najbardziej w Kościołach Aleksandrii, Egiptu i Rzymu. Nazywały one Dniem Pańskim niedzielę, a wynika to z opisu historyka Sokratesa (440 r. po Chr.).
Wspomniani ojcowie Kościoła czasami nazywają niedzielę „Dniem
Pańskim”, a przecież jest to sprzeczne ze słowami Chrystusa, który
uznał siebie za Pana sabatu (patrz
MAR. 2,28),
czyniąc w ten sposób dniem Pańskim sobotę, a nie jakiś inny dzień.
Zauważmy: [
Wróćmy jednak do nauki Jezusa, która potwierdza świętość dnia
sobotniego, natomiast milczy na temat niedzieli. Obok słów nawiązujących do wielkiego odstępstwa w Kościele chrześcijańskim znajdujemy jedną z majestatycznych scen Pisma Świętego. „A gdy patrzałem, postawiono trony i usiadł Sędziwy. Jego szata była biała jak śnieg, a włosy na głowie czyste jak wełna. Jego tron jak płomienie ogniste, a jego koła jak ogień płonący. Ognista rzeka wypływała i wychodziła sprzed niego. Tysiąc tysięcy służyło mu, a dziesięć tysięcy razy dziesięć tysięcy stało przed nim; zasiadł sąd i otworzono księgi” DAN. 7,9.10. Co za poważna scena! Pewnego dnia staniemy przed sądową stolicą Chrystusa i będziemy sądzeni według naszych czynów. Z całą pewnością sprawy te muszą nas nurtować! Powinniśmy bowiem pamiętać, że na sądzie ostatecznym zostaną otwarte księgi i każdy z nas odpowiadać będzie za to, co zostało w nich zapisane (por. OBJ. 20,12).
Jest zupełnie zrozumiałe, że ta prorocza scena sądu ma miejsce w
niebie przed powrotem Chrystusa na ziemię. W wyniku tego sądu
Chrystus obejmie rządy nad światem, nastanie Jego królestwo. Oto co
widział prorok:
Zauważmy, że proroctwo zamieszczone w siódmym rozdziale Księgi
Daniela kończy się tak samo, jak to z rozdziału
drugiego — stwierdzeniem tej wielkiej prawdy, że Jezus Chrystus, Syn
Człowieczy, będzie rządził całym światem. [
Jednak w tym królestwie Chrystus nie będzie sam, ma bowiem rządzić
razem ze swym ludem (w. 18). Któż to będzie, jeśli nie ci, którzy
ginęli męczeńską śmiercią za wiarę, byli torturowani i kamienowani
przez pogan, A teraz bardzo ważne pytanie: Kim są ci „Święci”? Kto zamieszka z Chrystusem w Jego królestwie? Po pierwsze: świętymi są ci, którzy żyją w Chrystusie. „Paweł i Tymoteusz, słudzy Chrystusa Jezusa, do wszystkich świętych w Chrystusie Jezusie, którzy są w Filippi wraz z biskupami i z diakonami” — tak rozpoczyna się List Pawła do Filipian. Znamienne sformułowanie! Po drugie: świętymi są ci, którzy miłują Pana. „Miłujcież Pana wszyscy święci jego” PS. 31,24 BG. Po trzecie: święci to ludzie modlitwy. W OBJ. 5,8 czytamy o modlitwach świętych, modlitwach docierających przed oblicze Boga. Po czwarte: święci są to ludzie, którzy cierpią prześladowanie dla sprawiedliwości. O „małym rogu”, czyli o potędze papieskiej, powiedziano, że „będzie męczył Świętych Najwyższego” DAN. 7,25. A w OBJ. 16,6 czytamy: „Ponieważ oni wylali krew świętych i proroków, Ty dałeś im do picia także krew; zasłużyli na to”. Święci to ci, którzy nawet w ogniu prześladowań nie wyrzekli się Boga i Jego Słowa. Po piąte: święci charakteryzują się tym, że przestrzegają przykazań Bożych i wiary, o jakiej mówił i jakiej nauczał Jezus. „Tu się okaże wytrwanie świętych, którzy przestrzegają przykazań Bożych i wiary Jezusa” OBJ. 14,12.
A teraz niech przemówią nasze własne serca, niech szczerze, uczciwie
i otwarcie zakwalifikują każdego z nas po jednej z dwóch stron, na
jakie Bóg podzieli ludzkość w czasie sądu. Gdzie się znajdziemy,
właśnie my, a więc ja, ty, czy twój przyjaciel? Czy możemy uważać
się za dzieci Boże? Czy kochamy Go, czy chcemy cierpieć dla Niego i
spełniać Jego przykazania? Czy mieszkamy w Chrystusie? Pamiętajmy,
że tylko święci znajdą się w królestwie Chrystusa, w królestwie,
które z każdym dniem jest coraz bliżej! [ W przeszłości mieliśmy cztery wielkie państwa światowe: Babilon, Medo-Persję, Grecję i Rzym, i mamy już za sobą 1260 lat papieskiej supremacji. Sąd zbliża się i księgi zostaną wkrótce otwarte. Czy jesteśmy przygotowani na tę godzinę? Nikt z nas nie może samotnie stanąć przed sądem Bożym! Musimy mieć obrońcę — Jezusa Chrystusa. Musimy być odziani w Jego sprawiedliwość, musimy być obmyci krwią Baranka, musimy być w Nim przez wiarę, jakiej On oczekuje, aby Bóg mógł patrzeć na nas tak, jak patrzy na swego umiłowanego Syna. Tylko wtedy, i tylko dzięki Chrystusowi, przez Jego sprawiedliwość i czystość możemy zostać oczyszczeni i usprawiedliwieni na sądzie Bożym. We współczesnym chrześcijańskim świecie wyraz „grzech” stał się słowem zapomnianym, a co najmniej rzadko wymienianym, zaś wyraz „święty” uważany jest za coś staromodnego i śmiesznego. Plan Boży jednak nie zmienił się od wieków — nadal chce On przeobrażać pokutujących grzeszników w swoich umiłowanych świętych. Pewien mały chłopczyk został kiedyś poproszony przez nauczyciela o wytłumaczenie, kto to jest „święty”. Przez chwilę dziecko stało wyraźnie skonsternowane, aż wreszcie uśmiech zadowolenia pojawił się na jego twarzyczce: „Już wiem — zawołał — święty to taka osoba, przez którą przechodzi światło”. Chłopczyk ten będąc kiedyś w kościele widział różnobarwne witraże przedstawiające sceny biblijne. Patrzył z zachwytem jak światło poranka prześwieca przez tajemnicze, piękne figury. Dziecko było oczarowane, a obraz ten utkwił mu w pamięci. Matka objaśniła mu wówczas, kogo one przedstawiają. Wtedy też usłyszał wyraz „święty”. Chłopczyk nie zdawał sobie sprawy z tego, jak wielką prawdę wypowiedział. Święty to taka osoba, przez którą przepływa strumień światła, strumień Bożego światła, „poznanie chwały Bożej, która jest na obliczu Chrystusowym” 2 KOR. 4,6. Chrystus umarł straszliwą śmiercią, która stanowiła karę za grzechy całego świata. Umarł, aby ratować nas od wiecznej śmierci. On będzie naszym Obrońcą na sądzie Bożym. Czy nasze serca są gotowe Go przyjąć? Już wkrótce zjawi się na obłokach niebieskich i weźmie w posiadanie swoje królestwo. Przyjdzie w chwale i w majestacie, tak jak przychodzi król światowego państwa, choć królestwo Jego nie było z tego świata.
poprzedni wykład:
kolejny wykład: |
|
[ |
||||
|
główna |
pastor |
lekarz |
zielarz |
rodzina |
uzależnienia
| kuchnia
| sklep |
||||
|
|
||||
|
© 1999-2003 NADZIEJA.PL Sp. z o.o. Wszystkie prawa zastrzeżone. |
||||
 |
|
|||
Zawsze
powinniśmy pamiętać o tym, że Bóg w Piśmie Świętym objawił ludziom
przyszłość. Pokazana jest ona w proroctwach Biblii. W Księdze
Izajasza czytamy: „Wspomnijcie na sprawy dawne, odwieczne, że Ja
jestem Bogiem i nie ma innego, jestem Bogiem i nie ma takiego jak
Ja. Ja od początku zwiastowałem to, co będzie, i z dawna to, co
jeszcze się nie stało. Ja wypowiadam swój zamysł, i spełnia się on,
i dokonuję wszystkiego, czego chcę”
IZAJ. 46,9.10.
Spełnienie proroctw jest kamieniem węgielnym żywej prawdy Bożej,
dowodem boskiego pochodzenia Biblii. Bóg zna przyszłość i objawia
nam ją ustami proroków. Prorocy pisali natchnieni Duchem
Chrystusowym, który w nich działał
1 PIOTRA 1,11.
Sama zaś historia to rzeczywiście wypełnienie się słów Chrystusa.
