 |
|
|
| nadzieja.pl > książki > co mówił Jezus > o znakach... |
|
||
|
CO MÓWIŁ JEZUS |
|
archiwum zagadnień:
Liczne znaki spotykane po drodze wskazywały niechybnie na to, że zbliżamy się do Agry i Tadż Mahal. Byliśmy pewni, że będziemy przechodzili obok sławnego na cały świat pomnika „złamanego serca”, ponieważ przechodziliśmy przez rzekę Jamunę, która opływa go półkolem z niewidocznej dla nas strony. Znaliśmy na pamięć całą tę malowniczą okolicę na podstawie wskazanych na mapie tras i znaków, które spotykaliśmy co pewien czas. Zwiedziliśmy szybko duży, czerwony fort i po krótkim odpoczynku wyruszyliśmy w dalszą drogę. I znowu natknęliśmy się na jedną z oznak bliskości Tadż Mahal. Byliśmy najzupełniej pewni, że zobaczymy go zaraz za następnym zakrętem. Tak też się stało. Podobny białej chmurce pojawił się na horyzoncie. Przepiękny sen Szahdżehana, świadek jego wielkiej miłości do żony, uroczej Mumtaz Mahal, zmaterializowany w białym, marmurowym mauzoleum dzięki pracy dwudziestu tysięcy ludzi wykonywanej przez dwadzieścia lat! Tak, ta droga prowadziła od Delhi aż do kresu naszej podróży. Wszędzie po drodze spotykaliśmy znaki mówiące o zbliżaniu się do celu.
Droga, jaka prowadzi przez nasze dni aż do czasu powtórnego
przyjścia Pana Jezusa, od czasów, w których żył i nauczał, również
obfituje
w znaki. Jezus powiedział: „Będą znaki”
ŁUK. 21,25. Nie
zapominajmy,
że Jezus wiedział, co i kiedy nastąpi, ponieważ jest Synem Bożym, a
tylko Bogu jest wiadome, co się stanie w przyszłości.
Chrystus jest Synem Boga, Zbawicielem, Odkupicielem świata.
Potwierdził całym swym autorytetem i całą potęgą swego majestatu, że
przyjdzie
na świat ponownie oraz to, że „będą znaki” Jego przyjścia. Wyjaśnił,
w jakim celu przyjdzie, a nawet jak się to odbędzie. Określił
wreszcie znaki, po których ludzie będą mogli poznać, że Jego powrót
jest bliski. Nie wyjawił
żadnej daty, dnia ani godziny swego przyjścia na świat, ponieważ —
jak powiedział — wiedzę o tym zastrzegł sobie Ojciec wyłącznie dla
siebie, nie objawił nam tego dla naszego dobra
MAT. 24,36.
Chrystus kazał jednak patrzeć na wszystko uważnie i dał pewne
wskazówki wszystkim ludziom wierzącym w Jego przyjście. „A od
figowego drzewa uczcie się podobieństwa: Gdy gałąź jego już mięknie
i wypuszcza liście, poznajecie, że blisko jest lato. Tak i wy, gdy
ujrzycie to wszystko, wiedzcie, że blisko jest, tuż u drzwi”
MAT. 24,32.33. Powtórne przyjście Chrystusa będzie tak wspaniałym
wydarzeniem, że nie ma powodu, aby miało nastąpić w jakiś
niewidoczny, tajemniczy sposób. [ Prorocy Starego Testamentu przepowiadali, że pierwsze Jego zjawienie się na świecie jest bliskie. Tak samo i Nowy Testament przypomina ludziom, że bliski jest powrót Jezusa, Jego drugie przyjście na świat. Prorocy przepowiedzieli — w związku z Jego pierwszym przyjściem — rok rozpoczęcia służby, czas chrztu, pomazania przez Ducha Świętego. Objawiony też został charakter Jego męki i czas ukrzyżowania. Lud Boży miał więc wiele autorytatywnych proroctw, na których mogła być oparta wiara w samego Chrystusa i w misję Syna Bożego na ziemi. Przypomnijmy sobie tylko słowa wypowiedziane w Judei przez Jana Chrzciciela: „Upamiętajcie się, albowiem przybliżyło się Królestwo Niebios” MAT. 3,2. Jan Chrzciciel nauczający wówczas na pustyni judzkiej wiedział, że bliskie jest pojawienie się Tego, którego oczekiwali. Gdy Zbawiciel został ochrzczony przez Jana w Jordanie, prorok zaczął natychmiast głosić: „Wypełnił się czas (...) upamiętajcie się i wierzcie ewangelii” MAR. 1,15. Jak zwykle to nie większość, lecz mniejszość pamiętała o wszystkich proroctwach i czuwając czekała na ich spełnienie. Tak samo będzie, niestety, i w dniu, kiedy Zbawiciel przyjdzie po raz drugi. Przyrównuje On swoje przyjście na świat do zjawienia się „złodzieja w nocy”. Jest to porównanie mające charakteryzować zaskoczenie, z jakim przyjmą Go wszystkie narody ziemi. Wszyscy będą zdumieni i przerażeni, chociaż niektórzy będą całkowicie przygotowani na przyjęcie Najdroższego Gościa, a inni błyskawicznie otrząsną się z tego stanu zaskoczenia. Atmosfera towarzysząca zjawieniu się Chrystusa na tej ziemi będzie mieszaniną lęku, niepokoju, podziwu, radości i trwogi. A ponadto zjawienie się na ziemi Jezusa poprzedzą liczne cudowne znaki. „Będą znaki” — zapowiada Chrystus. Dostrzegamy zapowiedź wiosny czy lata, gdy nabierają kształtu lub opadają liście z drzewa figowego. Tak samo obserwując wypadki, które mają poprzedzać przyjście na świat Chrystusa, musimy wiedzieć, że ta chwila zbliża się w miarę, jak wskazują na to wszystkie znaki na ziemi i niebie, i że jest to zapowiedź chwili gruntownego przeobrażenia królestwa Bożego na ziemi.
Wszystko to jest zawarte w proroctwach Starego i Nowego Testamentu,
w Słowie Bożym. Wszystko to przenika od początku do końca bieg
wydarzeń historii. Tak było i jest, tak być musi. To się wyczuwa, o
tym się mówi, to się potwierdza w wypowiedziach ludzi mniej lub
bardziej przewidujących,
z tym się w duchu zgadza prawie każdy, i o tym mówi dziś głośno
wielu wybitnych myślicieli.
Im bardziej pewna staje się ta chwila, tym trudniej wytłumaczyć nasz
upór, bezmyślność i obojętność wobec widocznych oznak zbliżania się
przyjścia na świat Króla królów. A przecież mamy „być gotowi”.
„Bądźcie gotowi!” — radzi nam Chrystus. [
Trzeba jednak wyraźnie powiedzieć: żaden człowiek nie zna godziny
przyjścia Chrystusa. Nikt tego nie wie. Nie możemy obliczyć, kiedy
to nastąpi. Nikt nie został upoważniony do oznajmienia godziny i
dnia zjawienia się na świecie naszego Zbawiciela, nie należy to do
niczyjej kompetencji. Jezus powiedział o tym jasno i wyraźnie: „A o tym dniu i godzinie nikt nie wie”
MAT. 24,36.
Nie leży więc w ludzkiej mocy ani w zasięgu ludzkiej mądrości
przekroczenie granicy poznania nakreślonej człowiekowi przez Boga.
Czas przyjścia na świat Chrystusa zależy od woli Boga i tylko Bóg
zna tę chwilę (nawet aniołowie jej nie znają). Będzie to czas
owocobrania dobra i zła, okres Apostoł Piotr pisał: „Pan nie zwleka z dotrzymaniem obietnicy, chociaż niektórzy uważają, że zwleka, lecz okazuje cierpliwość względem was, bo nie chce, aby ktokolwiek zginął, lecz chce, aby wszyscy przyszli do upamiętania” 2 PIOTRA 3,9. Są już pewne symptomy tego, co Pismo Święte nazywa znakami zbliżania się dnia ostatecznego. Wymieńmy niektóre z nich: obfitość grzechów, szerzenie się niegodziwości i bezbożności, oziębłość chrześcijaństwa, dominacja formalizmu religijnego w Kościołach, zasklepionych w formułkach i liturgii, oddalonych od chrześcijaństwa apostolskiego. Jakie znaki można by jeszcze wymienić? Wzrastający strach przed wojną i groźbą masowego zniszczenia, wołanie o „pokój i bezpieczeństwo” rozlegające się na całym globie ziemskim, powstawanie coraz liczniejszych organizacji pragnących walczyć o zachowanie pokoju, nie mający sobie równego rozwój techniki i nauki, wreszcie — potężny ruch misyjny i docieranie słów ewangelii do wszystkich zakątków świata. Wymieniliśmy tu tylko niektóre znaki zbliżania się dnia Pańskiego. Dla każdego jest widoczne, że znaki te znajdują potwierdzenie w Słowie Bożym i że wyraźnie wskazują na to, co zapowiada Pismo Święte. Nie tylko zapowiadają, lecz wręcz stwarzają jakby warunki, możliwości nadejścia dnia Pańskiego! Nie trzeba być wizjonerem, entuzjastą czy marzycielem, aby móc to widzieć czy dostrzegać. Najmniej biegły w logice człowiek jest w stanie zrozumieć tę wielką prawdę, jeżeli tylko zacznie się nad nią zastanawiać. Jest to bowiem prawda tak wielka, tak olśniewająca, że trudno bez złej, wyraźnie złej woli, oprzeć się jej sile. Są to fakty i zjawiska dostępne każdemu, a więc ludziom na różnym poziomie umysłowym.
Kiedy saduceusze
i faryzeusze przyszli do Chrystusa z żądaniem pokazania im jakiegoś
znaku
z nieba, Chrystus rzekł: „Gdy nastanie wieczór, mówicie: Będzie
pogoda,
bo się niebo czerwieni; a rano: Dziś będzie niepogoda, bo się niebo
czerwieni i jest zachmurzone. Oblicze nieba umiecie rozpoznawać, a
znamion czasów nie potraficie?”
MAT. 16,2.3. [ Znaki te dane są także współczesnemu pokoleniu. Treść dwudziestego czwartego rozdziału Ewangelii Mateusza dotyczy głównie nauki o ostatecznych wydarzeniach w dziejach świata i ludzkości. Rozdziały o podobnej treści znajdujemy w Ewangelii Marka (rozdz. 13) i w Ewangelii Łukasza (rozdz. 21). W pierwszych wierszach dwudziestego czwartego rozdziału Ewangelii Mateusza wymienione są znaki, jakie poprzedzać mają upadek narodu izraelskiego i zburzenie Jerozolimy. Słowa te sprawdziły się dosłownie — potwierdzają to wypadki historyczne, które nastąpiły zgodnie z przepowiednią Jezusa. Zauważmy, że Jezus w swym plastycznym opisie tych tragicznych wydarzeń rozgranicza wyraźnie upadek Jerozolimy i Izraela od swojego powtórnego przyjścia na świat i końca naszej ziemskiej cywilizacji. Gdy Jezus po raz ostatni opuszczał świątynię, niektórzy z Jego uczniów mówili Mu o wielkości i pięknie budowli, o chwale, jaka z niej emanowała. Jezus przepowiedział jednak upadek świątyni i zburzenie miasta oraz rozproszenie po całym świecie swego „wybranego narodu”. Przepowiedziawszy to, rzekł: „Zaprawdę powiadam wam, spadnie to wszystko na ten ród” MAT. 23,36. Pokolenie, które odrzuciło Chrystusa, było szczególnie odpowiedzialne za zburzenie miasta Bożego i wygnańczy los narodu izraelskiego. Zapamiętajmy zwłaszcza określenia: „to wszystko” i „to pokolenie”. „To wszystko” obejmuje winę przelania niewinnej krwi na ziemi, począwszy od krwi sprawiedliwego Abla aż do krwi proroka Zachariasza. Jezus przepowiedział, że karę za to poniesie „to pokolenie”, do którego wypowiadał te słowa. Gdy później, już na Górze Oliwnej, uczniowie przystąpili do Niego, spytali: „Powiedz nam, kiedy się to stanie i jaki będzie znak twego przyjścia i końca świata?” MAT. 24,3. Odpowiadając na pierwsze pytanie („kiedy się to stanie”) — Jezus określił znaki, jakie poprzedzą zniszczenie Jerozolimy. Wojska rzymskie nadejdą i otoczą miasto, będzie to znak dla chrześcijan, aby uciekali w góry. „Gdy zaś ujrzycie Jerozolimę otoczoną przez wojska, wówczas wiedzcie, że przybliżyło się jej zburzenie. Wtedy mieszkańcy Judei niech uciekają w góry, a ci, którzy są w obrębie miasta, niech wyjdą z niego, a mieszkańcy wsi niech nie wchodzą do niego. Gdyż dni te, to dni odpłaty, aby się wypełniło wszystko, co jest napisane” ŁUK. 21,20-22.
Gdy krytyczna chwila nadeszła, ci, którzy wierzyli i pamiętali słowa
Chrystusa, uciekli ze skazanego na zagładę miasta. Jest to
interesujący i bardzo znamienny fakt. Kiedy Cestiusz otoczył już
miasto, nagle zdecydował się wycofać i nie zamykać go pierścieniem
wojsk, mimo że pierścień taki już raz się zamknął wokół Jerozolimy.
Cestiusz wycofał się w kierunku wybrzeża. Siły obrońców wraz z
posiłkami ścigały go i zadały Rzymianom w górach nadzwyczaj ciężkie
straty. Wybiła więc wielka godzina zwycięstwa Żydów nad Rzymianami. [
W tym samym czasie mieszkający w Jerozolimie chrześcijanie,
posłuszni słowom Chrystusa, uciekali z miasta „jak szczury z
tonącego okrętu” — jak pisał pewien historyk. Dlaczego uciekali?
Przecież wszystko wydawało się jak najbardziej sprzyjać Żydom i
trudno było wprost uwierzyć, że rozgromione wojska rzymskie zdolne
będą ponownie zagrozić miastu. Po prostu usłuchali Chrystusa — to im
wystarczyło i było dla nich dostatecznym argumentem. Wypadki te rozegrały się w 66 roku. W roku 70 wojska rzymskie pod dowództwem Wespazjana i jego syna Tytusa powróciły, otoczyły ponownie szczelnym pierścieniem Jerozolimę i po ciężkim pięciomiesięcznym oblężeniu zdobyły ją. Świątynia na rozkaz Tytusa została złupiona i spalona. Według tego, co mówi Józef Flawiusz, Tytus oświadczył, że żadna z jego maszyn oblężniczych nie mogłaby zburzyć bram i murów obronnych Jerozolimy bez wyraźnego wpływu nadprzyrodzonej mocy, bez zezwolenia samego Boga. Wobec obrońców miasta zwycięzcy nie zastosowali najmniejszej choćby łaski. Po przekroczeniu wałów i murów Rzymianie przystąpili do bestialskiego mordu, najokrutniejszego w historii wojen rzymskich. Tysiące Żydów wzięto do niewoli, tysiące uprowadzono do dalekich, krajów, gdzie ginęli z wyczerpania i tęsknoty za ojczyzną. Tytus wybrał najwyższych i najprzystojniejszych jeńców, by uświetnić nimi swój triumf w Rzymie. Pozostałych wymordowano. Mówi się o jedenastu tysiącach tych, którzy zmarli tylko w czasie tej selekcji. Flawiusz szacuje liczbę więźniów na 97 tysięcy, a liczbę tych, którzy zmarli w czasie oblężenia z głodu i wyczerpania, na milion sto tysięcy. Byli to w większości pielgrzymi, którzy przybyli na święto Paschy na krótko przed rozpoczęciem oblężenia. Znaleźli się w oblężeniu wraz ze stałymi mieszkańcami Jerozolimy. Te trudne do przyjęcia liczby świadczą o rozmiarach klęski. Gdy zwycięski wódz przybył do Rzymu, wybudowano na forum wielki łuk triumfalny, zwany po dziś dzień łukiem Tytusa. Wyryto na nim płaskorzeźby przedstawiające trofea z Jerozolimy. Jest wśród nich siedmioramienny świecznik świątynny.
Kiedy Jezus opowiadał uczniom o zburzeniu Jerozolimy i o całkowitym
jej zniszczeniu, o zrównaniu z ziemią wspaniałej świątyni — dumy
całego narodu, słuchacze mogli to sobie skojarzyć jedynie z
ostatecznym kataklizmem, końcem świata, wielką katastrofą na miarę
potopu. Zbawiciel celowo nie rozdzielił w swoim opowiadaniu tych
dwóch spraw — końca Jerozolimy i końca świata — lecz złączył je w
jedną całość. [
Chrystus odkrywa w Bożym Słowie wielką tajemnicę przyszłości,
przepowiada najpierw upadek Izraela i Jerozolimy, a następnie swe
powtórne przyjście i koniec świata. Zapowiedź ta odnosi się więc
oczywiście nie tylko do czasów pierwszych uczniów, ale także do
naszych dni. Jest to zapowiedź historyczna, Jezus objaśnia w niej
cały bieg historii, sens i kierunek wszystkich zmian i wydarzeń,
jakie nastąpią i rozgrywać się będą w historii świata. „Potem usłyszycie o wojnach i wieści wojenne. Baczcie, abyście się nie trwożyli, bo musi się to stać, ale to jeszcze nie koniec. Powstanie bowiem naród przeciwko narodowi i królestwo przeciwko królestwu, i będzie głód, i mór, a miejscami trzęsienia ziemi. Ale to wszystko dopiero początek boleści” MAT. 24,6-8. Przed zburzeniem Jerozolimy różne narody walczyły między sobą o panowanie jednych nad drugimi. Były nawet walki wewnętrzne w samym cesarstwie rzymskim. Cesarzy mordowano, a mordercy stawali się ich następcami. Wielu spośród tych, którzy wiedzieli, jak rozgrywały się te wypadki, snuło najrozmaitsze wersje przepowiedni o sądzie nad światem spowodowanym jego złym stosunkiem do Izraela. Ale Zbawiciel ostrzegał swoich wyznawców, aby nie dali się nikomu zwieść, wprowadzić w błąd.
W rzeczywistości był to początek sądów nad wybranym niegdyś, ale
teraz odrzuconym z powodu bezmiaru nieprawości narodem i nad całym
światem.
Znak, który niewierzący Żydzi uważali za zwiastuna uwolnienia ich
Wszystko to spełniło się dokładnie. Chrześcijanie przeżyli w tym
okresie, pomiędzy rokiem 31 a 70, okres najcięższych prześladowań ze
strony Żydów. Byli oskarżani o zdradę swojego kraju, ścigani i
tępieni. Rodzice obrócili się przeciwko dzieciom, bracia przeciw
siostrom, a dzieci wydawały rodziców na śmierć. Przyjaciele stawali
się wrogami.
Jednym z najbardziej zawziętych prześladowców z tego okresu był Saul
z Tarsu, który później nawrócił się, a w przyszłości miał nosić
przybrane imię Paweł. Wówczas to chrześcijaństwo zyskało w jego
osobie wielkiego apostoła, świetnego mówcę i myśliciela,
natchnionego autora wielu cytowanych
i w tym opracowaniu listów — pism, które weszły w skład Nowego
Testamentu.
Pierwszych męczenników chrześcijańskich, Szczepana i Jakuba,
zamordowano z niezwykłym, nawet jak na owe czasy, okrucieństwem. [ W przyszłości i my możemy oczekiwać nawrotu prześladowań, praw ograniczających wolność religijną, gwałtów dokonywanych na ludzkich sumieniach, ale, tak jak w czasach starożytnego Izraela, Bóg wyznaczył granicę, której ludzie nie przekroczą. Prześladowani świadczą o Chrystusie, a ci, którzy są świadkami ich determinacji zmuszeni są sami podjąć decyzję — czy pójść za Nim, czy stanąć przeciwko Niemu. Pamiętajmy, że ostrzeżenie Chrystusa o zburzeniu Jerozolimy stało się aktualne po czterdziestu latach! Wiele innych przepowiedni Chrystusa znalazło swoje wypełnienie dopiero po upływie stuleci. Tylko gruntowne studiowanie Słowa Bożego może dokładnie wskazać czas jego wypełnienia. Poczynając od wiersza 21 w 24 rozdziale Ewangelii Mateusza, znaki, o których tam mowa, zapowiadają zbliżanie się wielkiego finału historii tego świata. Pomiędzy klęską Izraela a końcem świata były długie stulecia ciemności, zła, niewinnie rozlanej krwi naśladowców Zbawiciela. Uczniowie pytali: „Kiedy to się stanie i jaki będzie znak twego przyjścia i końca świata?” MAT. 24,3. Co do ostatniej części pytania, Chrystus wskazał wiele znaków, które już się wypełniły lub wypełniają się w dzisiejszym czasie. W swojej przepowiedni Chrystus skierował wzrok z otoczonej rzymskimi wojskami Jerozolimy na ostatni etap historii ludzkości, na czas swego powrotu, na świat w chwale i w pełni boskiego majestatu. W kilku zaledwie słowach nakreślił dzieje swego Kościoła i wskazał na trudności, z którymi będzie się borykać chrześcijaństwo. Nawiązując do proroctw Daniela, objawiających wydarzenia, które nastąpić miały w czasach przez Niego opisywanych, Jezus ukazał słuchaczom okres wielkich prześladowań w średniowieczu. W związku z tym warto zapamiętać to, co prorok Daniel mówi o wielkiej sile, która w owym czasie niszczyła świętych DAN. 7,25. O czasach tych Jezus powiedział: „Wtedy bowiem nastanie wielki ucisk, jakiego nie było od początku świata aż dotąd, i nie będzie. A gdyby nie były skrócone owe dni, nie ocalałaby żadna istota, lecz ze względu na wybranych będą skrócone owe dni” MAT. 24,21.22. Pierwszy „ucisk” nastąpił w związku z prześladowaniami zboru apostolskiego przez przywódców żydowskich DZ. AP. 4,1-3; 7,59.60; 8,1-4. Nieco później zaczęli prześladować chrześcijan poganie DZ. AP. 16,19-24. Prześladowania pogańskie ciągnęły się przez trzy stulecia. W 538 roku rozpoczął się okres 1260 lat supremacji papieskiej i nowych prześladowań, tym boleśniejszych, że będących dziełem chrześcijan. Bóg jednak czuwał przez cały czas i spowodował zmiany w życiu społeczeństw. Na zegarze historii wybił rok 1798.
Jeszcze wcześniej nastąpił nie mający sobie równego rozkwit odkryć
geograficznych i reformacji, który przyczynił się do skrócenia
prześladowań religijnych. Reformacja położyła kres okrutnym
prześladowaniom i papieskiej wszechwładzy kościelnej na całej
północy Europy. Aczkolwiek jest prawdą, że Francja odcięła się od
wielkich reform religijnych, to jednak powstały tam racjonalizm i
liberalizm przełamały ducha nietolerancji. Tortury i śmierć
protestantów w roku 1762 we Francji tak głęboko poruszyły opinię
publiczną, rozczytującą się w pismach Woltera, że rząd musiał
ponieść konsekwencje i wypłacić odszkodowanie rodzinom
pomordowanych. Wiadomo również, że dopiero w roku 1775 zwolniono z
więzień ostatnich hugonotów. Dni niesłychanych okrucieństw i
prześladowań skończyły się i był to koniec jednego z
najciemniejszych okresów w dziejach ludzkości. [ Po nakreśleniu obrazu tych dni udręki, ciemnych stuleci tyranii i prześladowań, niewiedzy i przekształcenia religii w politykę papieską, Jezus przepowiada następujące wypadki: „Gdyby wam wtedy kto powiedział: Oto tu jest Chrystus albo tam, nie wierzcie. Powstaną bowiem fałszywi mesjasze i fałszywi prorocy i czynić będą wielkie znaki i cuda, aby, o ile można, zwieść i wybranych. Oto przepowiedziałem wam” MAT. 24,23-25. I rzeczywiście — co najmniej dwudziestu fałszywych proroków, fałszywych mesjaszy przewinęło się wśród samych Żydów w różnych okresach historii do końca siedemnastego wieku. Podobnie wyglądała sytuacja wśród społeczeństw nieżydowskich w okresie późniejszym. Fałszywych chrystusów nie brakowało nigdy. Zwłaszcza teraz, w czasach gwałtownego tempa i szybkiej komunikacji każdy „fałszywy chrystus” może łatwo znaleźć uczniów i... następców. Służą temu także zasoby finansowe, jakimi rozporządza współczesny świat. Powinniśmy pamiętać, że nawet wielkie cuda i znaki przez kogoś czynione nie dowodzą jeszcze, że ten ktoś jest Chrystusem, że ten mistrz i nauczyciel jest Bogiem. Jezus ostrzegł nas wyraźnie: „i czynić będą wielkie znaki i cuda”. Jezus uprzedził swych wiernych wyznawców, że ci fałszywi prorocy, fałszywi mesjasze i fałszywi chrystusowie czynić będą znaki oraz cuda.
„Gdyby więc wam powiedzieli: Oto jest na pustyni — nie wychodźcie;
oto jest w kryjówce — nie wierzcie. Gdyż jak błyskawica pojawia się
od wschodu i jaśnieje na zachód, tak będzie z przyjściem Syna
Człowieczego” (w. 26.27).
„Ale w owe dni, które nastaną po tej udręce, zaćmi się słońce i
księżyc nie zajaśnieje swoim blaskiem, i gwiazdy spadać będą z
nieba, i moce niebieskie będą poruszone”
MAR. 13,24.25. Znaki
zaćmienia słońca Pismo Święte wymienia wielokrotnie. Czytamy w
IZAJ.
13,10, że „słońce zaćmi się (...) a księżyc nie błyśnie swym
światłem”. Powołać się tu można na proroctwo
JOELA 2,10; 3,4, na
DZ.
AP. 2,20, na
OBJ. 6,12. Wszystkie te wzmianki o ciemnym dniu są
znakami czasu. [ Zauważmy, że — według słów Zbawiciela — ciemności te nastają po „dniach ucisku”. Gdy skończyły się mroki średniowiecza, zajaśniało światło reformacji i nadeszły czasy nowożytne. Począwszy od 1750 roku nietolerancja religijna praktycznie została ukrócona. Przychodzi więc kolej na inne przepowiedziane znaki. Pierwsze z nich — ciemności, czyli zaćmienie słońca — wymieniają aż trzy Ewangelie: Mateusza, Marka i Łukasza, a wypełnienie tego znaku miało miejsce 19 maja 1780 roku. Znaki na niebie poprzedziło wielkie trzęsienie ziemi, o którym czytamy w OBJ. 6,12: „Powstało trzęsienie ziemi i słońce pociemniało jak czarny wór, a cały księżyc poczerwieniał jak krew”. Jakież inne wydarzenie mogłoby być opisane w tym proroctwie, jeśli nie wielkie trzęsienie ziemi w Lizbonie 1 listopada 1755 roku?
W książce pt. „Trzęsienie ziemi”, poświęconej tym zjawiskom, geolog
i geofizyk, prof. W. H. Hobbs pisze: „Wśród zjawisk, które w czasach
historycznych zaobserwowano w królestwie Portugalii, zjawisko z dnia
1 listopada 1755 roku zasługuje na największą uwagę ze wszystkich
wiadomych nam trzęsień ziemi. W ciągu sześciu minut 60 tys. ludzi
poniosło śmierć na miejscu”.
Trzęsienie to oraz jego skutki objęły obszar około siedmiu milionów
kilometrów kwadratowych, bijąc wszelkie dotychczasowe rekordy.
Ludzie, przerażeni tym zjawiskiem, zwrócili się wówczas ponownie
ku Bogu. W „Życiu Woltera” pióra Jakuba Partona czytamy: „Połowa
świata doszła do stanu niemal konwulsji. Był to wstrząs niebywały.
Przez
wiele tygodni i miesięcy, jak wynika z listów i pamiętników, ludzie
Potem przyszła kolej na dzień 19 maja 1780 roku. Był to „ciemny dzień” przypominający ten, który został opisany w Piśmie Świętym. W każdej niemal encyklopedii czy podręczniku astronomii znaleźć można opis tego dnia ciemności. Księżyc był wówczas w pełni. Nie znamy wprawdzie wszystkich szczegółów tego zjawiska, ale to w niczym nie umniejsza jego niezwykłości. Ważne jest coś innego — był to jeden ze znaków czasu, jeden ze znaków zbliżania się dnia powtórnego przyjścia na świat Jezusa Chrystusa. Tak zrozumieli to współcześni i tak my rozumiemy to dzisiaj. Setki tysięcy ludzi tak czuły, tak myślały. Ludzie poderwali się jak na alarm czując, że Bóg jest blisko, że Bóg działa. Było to wielkie, uroczyste i straszliwe wydarzenie, a jednocześnie wspaniałe uwidocznienie potęgi działania Boga i Jego panowania nad stworzeniem.
Ciemności, jakie wówczas zapanowały, okryły całą wschodnią i
zachodnią część Ameryki Północnej, trwając z niewielkimi
przejaśnieniami czternaście godzin. W domach w południe paliły się
świece i lampy. Ptaki, śpiewając wieczorne pieśni, odlatywały udając
się na spoczynek, bydło wracało z pastwisk do obór. Atmosferę tego
dnia opisuje poeta Whittier w książce „Abraham Davenport”: [
Sięgnijmy do Słownika Webstera z 1883 roku, gdzie pod hasłem „Ciemny dzień — 19 maja 1780 roku” czytamy: Nazwany tak z powodu wielkich ciemności, jakie rozpostarły się nad całą niemal Nową Anglią (...). Zaćmienie słońca rozpoczęło się o godzinie 10 rano i trwało aż do północy, z różnicą natężenia ciemności w różnych częściach kontynentu. Prawdziwa przyczyna tego zdumiewającego fenomenu nie jest dokładnie znana”. Jezus powiedział, że po wielkim dniu ciemności „gwiazdy spadać będą z nieba, i moce niebieskie będą poruszone” MAT. 24,29. To samo wydarzenie przepowiedziane jest w OBJ. 6,13: „Gwiazdy niebieskie spadły na ziemię, podobnie jak drzewo figowe zrzuca figi swoje, gdy wiatr gwałtowny nim potrząśnie”. I tak właśnie było. Pięćdziesiąt trzy lata po ciemnym dniu, rankiem 13 listopada 1833 roku, obserwowano spadanie gwiazd w ilości jeszcze dotąd nie spotykanej. Było to jedno z najcudowniejszych zjawisk w historii naszej planety.
Profesor S. Newcomb w swej książce „Astronomia dla każdego” (s. 280)
porównuje owo zjawisko spadania meteorytów z innymi podobnymi
zjawiskami i dochodzi do wniosku, że było ono najdziwniejsze z
kiedykolwiek zaobserwowanych na niebie.
Meteoryty te dostrzeżono w różnych częściach Stanów Zjednoczonych, a
także w innych krajach Ameryki. Spadające gwiazdy wyglądały
rzeczywiście jak owoce drzewa figowego strącane z drzewa.
Z jednego punktu nieba, w pobliżu konstelacji Lwa, padał deszcz
meteorytów widziany od jednego krańca nieba aż po drugi. Wzrok
ludzki nigdy dotychczas nie oglądał czegoś podobnego. [ Chrześcijanie potraktowali ten fenomen jako jeden ze znaków wymienionych przez Chrystusa w Piśmie Świętym, świadczący o zbliżaniu się końca świata. Oto co pewien znany autor pisze o „spadaniu gwiazd”: „Obserwowałem to zjawisko i byłem nim przejęty do głębi. Powietrze wydawało się przesycone ogniem i iskrami świetlnymi, niemalże płonęło od blasków. Blaski te wypełniały cały firmament nieba. O świcie zobaczyłem tę przedziwną scenę i, choć nikt nie sugerował mi niczego, od razu przygotowałem się w myślach na przybycie Syna Bożego, od razu widziałem w tym znak powrotu mego Zbawiciela. Czytałem kiedyś, że gwiazdy będą spadać z nieba, i oto spadały... Patrzyłem, słuchałem, chłonąłem pełną piersią to niebywałe zjawisko” (F. Douglass, „Moja niewola i wyzwolenie”, s. 186). Bardzo wielu ludzi miało w pamięci proroctwa Jezusa i widząc spadające gwiazdy sądziło, że są one zwiastunem powrotu Zbawiciela. Zanim zaczniemy się zastanawiać nad kwestią powtórnego przyjścia Chrystusa na ziemię, skierujmy uwagę na pewne inne znaki podane przez Słowo Boże — na rozwój wydarzeń, pewne zmiany warunków życia poprzedzające Jego zjawienie się na ziemi. Zbawiciel zapowiadał wojny, głody, epidemie, trzęsienia ziemi, gniew narodów. Potem rzekł: „A gdy się to zacznie dziać, wyprostujcie się i podnieście głowy swoje, gdyż zbliża się odkupienie wasze” ŁUK. 21,28. Ktoś może powiedzieć, że podobne zjawiska występują właściwie zawsze, odkąd świat istnieje. Czyż mogą więc być to jakieś znaki? Na to można odpowiedzieć, że w ostatnich czasach działy się i dzieją rzeczy nieporównywalnie straszniejsze, w większym nasileniu i liczbie niż dawniej, rzeczy, które zwiastują rychłe przyjście na świat Syna Człowieczego. Apostoł Piotr tak pisał, przewidując rodzące się dziś w wielu umysłach wątpliwości: „Wiedzcie przede wszystkim to, że w dniach ostatecznych przyjdą szydercy z drwinami, którzy będą postępować według swych własnych pożądliwości i mówić: Gdzież jest przyobiecane przyjście jego? Odkąd bowiem pomarli ojcowie, wszystko tak trwa, jak było od początku stworzenia”, a następnie dodaje, że Pan zwleka ze swoim przyjściem tylko dlatego, że „okazuje cierpliwość względem was, bo nie chce, aby ktokolwiek zginął, lecz chce, aby wszyscy przyszli do upamiętania. A dzień Pański nadejdzie jak złodziej” 2 PIOTRA 3,3.4.9.10.
Gdy tylko pojawią się znaki, natychmiast przez cały świat
przebiegnie, niby iskra elektryczna, wezwanie-apel: „Pokutujcie,
zwróćcie się ku Bogu, przygotujcie się na powtórne przyjście
Chrystusa”. Łatwo jest powiedzieć, że „wszystko tak trwa, jak było
od początku stworzenia”, a według proroctwa tak właśnie niektórzy
będą mówić. Weźmy teraz pod uwagę wielkie nieszczęścia: głód, epidemie. W czasie I wojny światowej, w latach 1914-1919 rozszerzyła się na cały świat największa ze znanych dotychczas epidemia grypy. Encyklopedia Britannica nazywa to „dodatkiem do tragedii i tak już tragicznych lat”. Co najmniej dwadzieścia milionów ludzi zmarło na tę grypę! Czyż można wątpić, że była to swego rodzaju pandemia? W latach 20. naszego stulecia nastała także klęska głodu w północnych Chinach. Ponad dwanaście milionów ludzi puchło i umierało z głodu! D. O. Lively nazywa ją „największą tragedią ludzką w dotychczasowej historii świata”.
A trzęsienia ziemi? Dziennikarz Alonzo L. Baker donosi w swych
sprawozdaniach: „W ciągu pięćdziesięciu lat, poczynając od roku
1875, wydarzyło się więcej trzęsień ziemi niż w ciągu poprzednich
850 lat”. Wśród nich nie da się z niczym porównać kataklizmu z roku
1920 w Chinach, w prowincji Kansu. W ciągu jednej nocy straciło
życie sto tysięcy ludzi: „Góry ruszyły się z miejsca tej nocy —
opowiadali ci spośród uciekinierów, którym dopisało szczęście. —
Góry wyszły na drogę”. „Największą z klęsk od czasu potopu” nazwał
tę tragedię jeden z ówczesnych tygodników. Szatana nazwano bogiem tego świata i władcą, który rządzi w powietrzu — tak stwierdza apostoł Paweł (patrz 2 KOR. 4,4; EFEZ. 2,2). Szatan — to duch tego świata i władca tych sił, które unoszą się w powietrzu. Jest on księciem mroku, panem zniszczenia i upadku. Bóg, Pan niebios, przepowiada jednak dzień, w którym On sam zniszczy destruktywną potęgę zła i uwolni od niej wszystkie swe stworzenia. Wykłada to przejrzyście apostoł Paweł: „Wiemy bowiem, że całe stworzenie wespół wzdycha i wespół boleje aż dotąd. (...) oczekując synostwa, odkupienia ciała naszego” RZYM. 8,22.23.
Jezus przepowiedział znaki, dotyczące tych dni, mówiąc: „A gdy się
to zacznie dziać, wyprostujcie się i podnieście głowy swoje, gdyż
zbliża się odkupienie wasze”
ŁUK. 21,28. I to jest ta jasna strona
tego obrazu. „I będą znaki na słońcu, księżycu i na gwiazdach, a na
ziemi lęk bezradnych narodów, gdy zahuczy morze i fale. Ludzie
omdlewać będą z trwogi w oczekiwaniu tych rzeczy, które przyjdą na
świat, bo moce niebios poruszą się. I wówczas ujrzą Syna
Człowieczego, przychodzącego w obłoku z mocą i wielką chwałą”
ŁUK.
21,25-27. [ W świetle tych słów czyż należy się dziwić, że za mało jest setek tysięcy ton lekarstw produkowanych corocznie dla chorych? Czy trzeba się dziwić, że problemy nędzy i głodu czy też chronicznego niedożywienia ludzkości nie przestają trapić najszlachetniejszych myślicieli i działaczy społecznych? Stanowczo ponad ludzkie siły jest położenie kresu temu rozpasanemu złu! Jesteśmy też świadomi tego, że w pewnym miejscu urywa się zakres naszej władzy i kończą się nasze kompetencje. Wśród wszystkich znaków i przepowiedni jedno proroctwo jest najcudowniejsze: „I będzie głoszona ta ewangelia o Królestwie po całej ziemi na świadectwo wszystkim narodom, i wtedy nadejdzie koniec” MAT. 24,14. Jest to jakieś uzasadnienie współczesnego rozwoju techniki, komunikacji, współczesnych środków łączności, rozwoju poligrafii, radia, telefonu, telegrafu, telewizji. Czemu wszystkie te wielkie osiągnięcia i wynalazki pojawiły się akurat w tym stuleciu, a nie kiedykolwiek przedtem? Czy nie można domyślać się ich właściwego, ostatecznego i najważniejszego zastosowania, jakim ma być ogłoszenie ewangelii? Czy nie dlatego tak się dzieje, że przez te środki „ewangelia o Królestwie głoszona będzie na całym świecie, na świadectwo wszystkim narodom”? Spójrzmy na te sprawy z pewnej perspektywy!
Już dziś ewangelia i Słowo Boże docierają masowo, w niespotykanej
dotąd liczbie wydawnictw i egzemplarzy, w liczbie audycji radiowych,
do milionów ludzi! Już dziś dzieje się to, co uważamy powszechnie za
jeden ze znaków rychłego przyjścia Chrystusa na świat!
Jest to najszczęśliwszy, najradośniejszy znak ze wszystkich znaków
Każdy głos sceptycyzmu, każde powątpiewanie w prawdziwość Słowa Bożego jest nieomylnym znakiem bliskości dnia powtórnego przyjścia Chrystusa. Właśnie ci, którzy odwracają wzrok od Pisma Świętego, od historii, od rozwoju wydarzeń, są żywymi i przemawiającymi znakami powrotu Pana. Czyż nie tak się dzieje w dzisiejszym świecie? Czy nie ma w nim szyderców, którzy mają oczy, a nie widzą, mają uszy, a nie słyszą? A czy wiara nie będzie czymś wyjątkowym na ziemi, gdy zjawi się Chrystus? „Czy Syn Człowieczy znajdzie wiarę na ziemi, gdy przyjdzie?” ŁUK. 18,8. Pismo Święte przepowiada w dniach ostatecznych zanik wiary: „A Duch wyraźnie mówi, że w późniejszych czasach odstąpią niektórzy od wiary i przystaną do duchów zwodniczych i będą słuchać nauk szatańskich” 1 TYM. 4,1.
Wydarzenia te, podobnie jak wielkie trzęsienia ziemi, głód, wojny,
klęski żywiołowe, występowały i będą występować do końca zgodnie z
porządkiem i kolejnością przepowiedzianą w Biblii. Wszystkie one
potwierdzają, że to, co Bóg powiedział, jest prawdą.
Ostatnim wielkim wydarzeniem będzie zjawienie się Syna Człowieczego
w chwale i w pełni majestatu. Roześle On swych aniołów, którzy
potężnym głosem trąb zwołają jego wybranych z czterech stron świata,
z jednego krańca nieba aż po drugi
MAT. 24,31. [ Czy jesteśmy wśród wybranych? Czy oczekujemy Jego przyjścia? Czy przygotowaliśmy się na nie? Czy wyglądamy tego dnia niecierpliwie i z ufnością? „Gdy ujrzycie to wszystko, wiedzcie, że blisko jest, tuż u drzwi. Zaprawdę powiadam wam (...). Niebo i ziemia przeminą, ale słowa moje nie przeminą” (w. 33-35). Zbawiciel porównał warunki i okoliczności panujące w ostatnich dniach z warunkami i okolicznościami w okresie potopu, w czasach Noego: „Albowiem jak było za dni Noego, takie będzie przyjście Syna Człowieczego. Bo jak w dniach owych przed potopem jedli i pili, żenili się i za mąż wydawali, aż do tego dnia, gdy Noe wszedł do arki, i nie spostrzegli się, że nastał potop i zmiótł wszystkich, tak będzie i z przyjściem Syna Człowieczego” MAT. 24,37-39.
Wszystko więc będzie się toczyć normalnie. Będą zwyczajne sprawy,
życie będzie biegło swoim torem, ludzie będą się pobierać, bawić i
ucztować, aż nagle zupełnie nieoczekiwanie nastąpi wielka zmiana, na
którą nie będą przygotowani. Stanie się to w czasie, gdy trwać będą
zwykłe, codzienne zajęcia, gdy kobiety będą zajęte sprawami
domowymi. Nadejdzie dzień i wybije godzina zapowiadana przez
proroków i przez Chrystusa. On przyjdzie! Pewien kaznodzieja głosił swym słuchaczom prawdę o powtórnym przyjściu Chrystusa. Po modlitwie, którą zakończył wykład, jedna z kobiet wstała z miejsca i szybko opuściła salę. Po zakończeniu nabożeństwa pastor podszedł do drzwi, by pożegnać zebranych. W przedpokoju zobaczył tę kobietę przechadzającą się nerwowo. W momencie, gdy się zbliżył, kobieta wykrzyknęła z nieukrywaną złością: „Jak śmiałeś człowieku modlić się o to, żeby Chrystus przyszedł? Po co wołałeś: »Przyjdź Panie Jezu«? Oszaleć można! Ja nie chcę, żeby On tu przyszedł. To pokrzyżowałoby wszystkie moje plany. Jak śmiałeś modlić się o to?” Kaznodzieja odparł wówczas łagodnie: „Moja droga siostro! Jeżeli, jak mówisz, miłujesz Pana, powinnaś pragnąć Jego przyjścia. On jednak przyjdzie tu bez względu na to, czy chcesz tego, czy nie. Jeśli tylko naprawdę wierzysz w Niego i bardzo Go kochasz, z pewnością i ty zawołasz całym sercem: »Przyjdź Panie Jezu!«” PRZEGLĄD BIBLIJNY
Jakie mają być ostatnie chwile świata?
Co pisał na ten temat apostoł Paweł? „Sami bowiem dokładnie wiecie,
iż dzień Pański przyjdzie jak złodziej w nocy. Gdy mówić będą: Pokój
i bezpieczeństwo, wtedy przyjdzie na nich nagła zagłada”
1 TES.
5,2.3.
Czy ruch w obronie pokoju nie jest dziś bardzo popularny w całym
świecie? Najbardziej prości ludzie wiedzą o jego istnieniu i powtarzają: „Pokój, pokój, pokój”. A jak będzie wyglądał świat w
przededniu końca? Paradoksem dzisiejszego czasu jest to, że ludzie
coraz więcej mówią o pokoju przeznaczając jednocześnie miliardy na
zbrojenia.
poprzedni wykład:
kolejny wykład: |
|
[ |
||||
|
główna |
pastor |
lekarz |
zielarz |
rodzina |
uzależnienia
| kuchnia
| sklep |
||||
|
|
||||
|
© 1999-2003 NADZIEJA.PL Sp. z o.o. Wszystkie prawa zastrzeżone. |
||||
 |
|
|||
Wraz
z dwoma przyjaciółmi podróżowałem kiedyś po Indiach. Znaleźliśmy się
w odległości około 160 kilometrów na południe od Delhi, w okolicy
sławnego Tadż Mahal, niedaleko Agry. Kierując się mapą mieliśmy iść
drogą, która powinna przecinać rzeki, przebiegać przez oznaczone na
mapie miasta i wioski. Posuwaliśmy się tym szlakiem ufni w
dokładność naszej mapy.
