 |
|
|
| nadzieja.pl > książki > co mówił Jezus > o pieczęci... |
|
||
|
CO MÓWIŁ JEZUS |
|
archiwum zagadnień:
Co to jest pieczęć i co ona oznacza? Pieczęć służy do wyrażania woli tego, który ją posiada, oraz do nadawania mocy prawu. W tym znaczeniu mówi się o niej w całym Piśmie Świętym. Czytamy, że Izebel „napisała w imieniu Achaba listy i opatrzyła je jego pieczęcią” 1 KRÓL. 21,8. W Księdze Estery powiedziane jest, że to, co napisano z rozkazu Hamana, „napisano w imieniu króla Achaszwerosza i opieczętowano sygnetem królewskim” EST. 3,12. Dzięki opieczętowaniu listy miały moc obowiązującą. W RZYM. 4,11 czytamy, iż Abraham „otrzymał znak obrzezania jako pieczęć usprawiedliwienia z wiary, którą miał przed obrzezaniem”. Owa „pieczęć” i „znak” są więc synonimami. Z łatwością możemy się przekonać, że gdy jest mowa o pieczęci, wiąże się to z autorytetem kogoś, kto nadaje moc obowiązującą pewnemu aktowi, żądając posłuszeństwa od tych, których ten akt dotyczy. Zgodnie z ideą prawa i pieczęci są one nierozerwalne. Jest to potwierdzenie autentyzmu, mocy i legalności aktu prawnego. Prawo Boże, czyli dziesięć przykazań, nosi na sobie pieczęć Bożą, która — według proroctwa — ma być odsłonięta przed ludźmi. Wymieńmy dziesięć przykazań z II Mojż. rozdz. 20 i V Mojż. rozdz. 5 w skróconej formie:
W tych dziesięciu przykazaniach, chociaż nie we wszystkich, zostało wymienione imię Boże. Przypomnijmy sobie jeszcze raz w całości czwarte przykazanie: „Pamiętaj o dniu sabatu, aby go święcić. Sześć dni będziesz pracował i wykonywał wszelką swoją pracę. Ale siódmego dnia jest sabat Pana, Boga twego: Nie będziesz wykonywał żadnej pracy ani ty, ani twój syn, ani twoja córka, ani twój sługa, ani twoja służebnica, ani twoje bydło, ani obcy przybysz, który mieszka w twoich bramach. Gdyż w sześciu dniach uczynił Pan niebo i ziemię, morze i wszystko, co w nich jest, a siódmego dnia odpoczął. Dlatego Pan pobłogosławił dzień sabatu i poświęcił go”.
W przykazaniu tym kolejno są wymienione następujące atrybuty Boga:
imię — Jahwe, stanowisko we wszechświecie — Stwórca, oraz zasięg
Jego władania — niebo i ziemia. To jest właśnie ta pieczęć żyjącego
Boga, pieczęć Boga żywego — Stwórcy wszechrzeczy. [ Czym różni się nasz Bóg od wyobrażeń wszelkich bóstw pogańskich? Przede wszystkim tym, że jest On Stwórcą wszystkiego. Jest więc również władcą wszechświata. Jest jedynym prawdziwym, żywym Bogiem. Choć wciąż powstają różne teorie na temat pochodzenia świata i człowieka, raz po raz wydobywane z ukrycia fakty i nowe doświadczenia każą ludziom stawać coraz częściej wobec słów: „Na początku stworzył Bóg niebo i ziemię”. Czwarte przykazanie zawiera właśnie pieczęć Boga Stwórcy. Czym wobec tego jest znamię lub pieczęć bestii, przeciwna pieczęci Bożej? Czytajmy słowa z Księgi Objawienia: „On też sprawia, że wszyscy, mali i wielcy, bogaci i ubodzy, wolni i niewolnicy otrzymują znamię na swojej prawej ręce albo na swoim czole, i że nikt nie może kupować ani sprzedawać, jeżeli nie ma znamienia, to jest imienia zwierzęcia lub liczby jego imienia. Tu potrzebna jest mądrość. Kto ma rozum, niech obliczy liczbę zwierzęcia; jest to bowiem liczba człowieka. A liczba jego jest sześćset sześćdziesiąt sześć” OBJ. 13,16-18. W drugim i pierwszym wierszu tego rozdziału jest mowa o zwierzęciu (bestii), wychodzącym z morza, „które miało dziesięć rogów i siedem głów, a na rogach jego dziesięć diademów, a na głowach jego bluźniercze imiona”. Zwierzę to „było podobne do pantery, a nogi jego jak u niedźwiedzia, a paszcza jego jak paszcza lwa”. W tej charakterystyce bestii rzuca się w oczy podobieństwo do symbolu Grecji, której pogańską filozofię owa bestia przejęła. Niedźwiedzie łapy to nawiązanie do krwiożerczego charakteru Medo-Persji, a lwia paszcza — do bluźnierczej mocy Babilonu. Sprawa siedmiu głów i dziesięciu rogów została już wyjaśniona (patrz: TUTAJ).
Bestia ta wynurza się z morza. Wiemy już, że woda według proroka to
symbol narodów, ludów i języków (patrz
OBJ. 17,15).
A więc w wydarzenia te zaangażowane są liczne narody. Smok jest
symbolem, po pierwsze — szatana, po drugie — pogańskiego Rzymu.
Władcy rzymscy prześladując chrześcijan działali jako wykonawcy woli
szatana.
Zauważyliśmy chyba, że proroctwo to mówi o bluźnierstwach, na które
bestii pozwolono. W Biblii możemy znaleźć dwa określenia
bluźnierstwa. Jezus powiedział do pewnego człowieka: „Odpuszczone są
ci grzechy twoje”. Usłyszawszy to faryzeusze zaczęli szeptać między
sobą: „Któż to jest, co bluźni? Któż może grzechy odpuszczać, jeśli
nie Bóg jedynie?”
ŁUK. 5,20.21.
A więc — według ich mniemania — bluźnierstwem było odpuszczenie
człowiekowi grzechów przez człowieka. Podobnie w Ewangelii Jana
10,33 Żydzi mówią do Jezusa: „Nie kamienujemy cię za dobry uczynek,
ale za bluźnierstwo i za to, że Ty, będąc człowiekiem, czynisz
siebie Bogiem!” [
Mamy więc w Biblii dwa rodzaje bluźnierstwa: 1) gdy człowiek czyni
siebie Bogiem, i 2) gdy człowiek twierdzi, że ma moc odpuszczania
grzechów. Oczywiście, Chrystus jest Bogiem i dlatego Żydzi mylili
się stawiając Mu te zarzuty. W katechizmie Józefa Faa di Bruno zatytułowanym „Wiara katolicka” funkcję papieża nazwano „zastępstwem Chrystusa”. Tym samym Piotr oraz każdy kolejny papież ma być — według słów Piusa IV — „księciem apostołów i zastępcą Jezusa Chrystusa”. Dobrze znany jest fakt głoszenia przez dostojników tego Kościoła oficjalnego poglądu, iż papież ma prawo odpuszczania grzechów. Jednak wracając do zwierzęcia z trzynastego rozdziału Objawienia, powinniśmy zwrócić uwagę na to, że największa jego władza trwać ma czterdzieści dwa miesiące. Potem ma być śmiertelnie zranione i wzięte do niewoli. Jakaż to wielka potęga istniała przez 1260 lat, od roku 538 do 1798? Wiemy już z poprzednich opracowań, że było nią papiestwo. W 538 roku doszło ono do pełni władzy na mocy dekretu Justyniana. W 1798 roku generał francuski Berthier uwięził ówczesnego papieża Piusa VI kładąc kres jego hegemonii. Musimy jeszcze zastanowić się nad tym, czy może istniała jakaś inna potęga, która wyrosła w Rzymie po upadku pogaństwa, uzurpowała sobie prawo do władzy sprawowanej w zastępstwie Boga i panowała dokładnie przez 1260 lat?! Czy była jakaś tego rodzaju potęga poza papiestwem? Odpowiedź brzmi: oczywiście, że nie. Trzeba jeszcze wyjaśnić wspomnianą w proroctwie liczbę. Jest to liczba człowieka, nazwana też w Objawieniu liczbą jego imienia. Jeden z tytułów papieskich brzmi: „Vicarius Filii Dei” (Zastępca Syna Bożego). Spróbujmy zestawić litery z cyframi rzymskimi, podając ich wartości liczbowe:
Liczbą 666 Pismo Święte określa bestię z trzynastego rozdziału
Objawienia. Istniał taki zwyczaj, że określano ludzi nie tylko przy
pomocy imion, ale również przy pomocy liczb. [ Kilka stuleci temu człowiek nazwiskiem Marcin Luter, zakonnik augustiański, nawoływał do powrotu do prawd biblijnych i odwrócenia się od tradycji oraz naleciałości, które narosły w ciągu lat. Na tych właśnie tradycjach i zabobonach wyrosła potęga papieska. 14 grudnia 1545 roku biskup rzymski zwołał do Trydentu sobór. Sobór ten ustalił sposoby walki zagrożonego papiestwa z reformacją. Zamiast uznać Pismo Święte za najwyższy autorytet, jak spodziewały się tego tysiące chrześcijan, sobór ten uznał tradycję za ważniejszą od Biblii, podkreślając między innymi ważność święcenia niedzieli. Dr J. M. Holtzman pisał w swojej książce zatytułowanej „Kanon i tradycja”: „Na koniec, w dniu 18 stycznia 1563 roku, arcybiskup Feggio wygłosił kazanie, w którym otwarcie powiedział, że tradycja stoi ponad Pismem Świętym. Władza kościelna nie była więc już czymś, co brało początek z Biblii, skoro Kościół zmienił sobotę na niedzielę nie z polecenia Chrystusa, lecz tylko na swe własne życzenie!” W amerykańskiej „Encyklopedii Katolickiej” (tom IV, str. 153, artykuł pt. „Przykazania Boże”) czytamy: „Chrystus streścił te przykazania o miłości Boga i o miłości bliźniego. Ogłosił je w Nowym Zakonie w Ewangelii Mateusza (rozdział 19) oraz w Kazaniu na Górze (Mat. rozdz. 5). [...] Kościół zmienił dzień odpoczynku z żydowskiego szabatu, czyli siódmego dnia, na pierwszy dzień tygodnia. Wobec tego trzecie przykazanie odnosi się do niedzieli jako Dnia Pańskiego”. W katechizmie Stefana Keenana w odpowiedzi na pytanie: „Czy Kościół ma prawo do ustanawiania świąt?” przytoczono właśnie zmianę dnia odpoczynku z siódmego dnia tygodnia na dzień pierwszy jako potwierdzenie tej tezy. Jest to najzupełniej oczywiste, że dokonując tej zmiany papiestwo przypisało sobie władzę, którą ma jedynie Bóg. Kardynał Gibbons złożył słynne oświadczenie: „Owszem, Kościół Katolicki głosi, że zmiana ta jest jego dziełem (...) i oznaką jego władzy kościelnej”. Widzimy teraz jasno, że już się spełniły i nadal się spełniają wszystkie proroctwa Objawienia, zwłaszcza zaś ostatnie wiersze rozdziału trzynastego. Dyskryminowano więc tych wszystkich, którzy nie mieli znaku „na prawej ręce lub na czole” (w. 16). Bez wątpienia przyjęcie znamienia na prawą rękę oznacza wstrzymywanie się od pracy w określony dzień, a na czoło — uznanie tego za obowiązek religijny.
Bóg polecił nam wyraźnie, abyśmy święcili siódmy dzień tygodnia.
Ludzie jednak odwrócili ten porządek rzeczy i zaakceptowali
prawo ustanowione przez papieży, prawo sprzeczne z prawem Bożym.
Więcej nawet, uznali oni to prawo za znak i symbol swej władzy.
Zaczęto zmuszać wszystkich do obchodzenia pierwszego dnia tygodnia
jako Dnia Pańskiego! [ W czternastym rozdziale Objawienia znajdujemy Boże poselstwo do świata w czasach końca. Jest ono przedstawione w symbolu trzech aniołów. Pierwszy oznajmia nadejście „godziny sądu”, która rozpoczęła się w 1844 roku, wzywając ludzi do oddania czci Bogu jako Stworzycielowi. Drugi anioł ogłasza upadek Babilonu, który jest symbolem odstępczego chrześcijaństwa. Anioł nawołuje do opuszczenia Babilonu przez tych, którzy nie chcą uczestniczyć w jego grzechach i w plagach, które na niego spadną. Trzeci wreszcie łączy się z poprzednimi i woła: „Jeżeli ktoś odda pokłon zwierzęciu i jego posągowi i przyjmie znamię na swoje czoło lub na swoją rękę, to i on pić będzie samo czyste wino gniewu Bożego z kielicha jego gniewu i będzie męczony w ogniu i w siarce wobec świętych aniołów i wobec Baranka. A dym ich męki unosi się w górę na wieki wieków i nie mają wytchnienia we dnie i w nocy ci, którzy oddają pokłon zwierzęciu i jego posągowi, ani nikt, kto przyjmuje znamię jego imienia. Tu się okaże wytrwanie świętych, którzy przestrzegają przykazań Bożych i wiary Jezusa” OBJ. 14,9-12. To ostrzeżenie poprzedza powtórne przyjście Chrystusa. Dowiadujemy się o tym w rozdziale czternastym. Następnie jest mowa o siedmiu plagach, których szczegółowy opis znajduje się w rozdziale szesnastym. Wraz z końcem ostatniej plagi — plagi gradu — następuje straszne trzęsienie ziemi i przychodzi Chrystus. Szósta plaga to wielkie zwiedzenie, którego dokonują demony wzywając „królów ziemi” do walki z mającym przyjść Barankiem. To czas Armagedonu. Widzimy więc, że ogłoszenie nadejścia sądu, ostrzeżenie, aby nie kłaniać się bestii oraz ogłoszenie upadku Babilonu stanowią elementy podanego w proroctwie wielkiego poselstwa, które ma przygotować ludzi na powtórne przyjście Chrystusa i przyjęcie Jego zbawienia. Ktoś może się dziwić, dlaczego przywiązujemy taką wagę do jakiegoś dnia. Sobota — to przecież tylko dzień podobny do innych dni, tak samo jak niedziela. Owszem, dni tygodnia z pozoru nie różnią się między sobą, ale pamiętać musimy, że czwarte przykazanie objawia nam prawdziwego Boga. Jest ono żywym potwierdzeniem prawdy o stworzeniu, znakiem Bożego autorytetu.
Żyjemy w ostatnich dniach tego świata. Wkrótce Bóg objawi swe sądy
przychodząc na ziemię. W Księdze Ezechiela sabat jest nazwany
znakiem między Bogiem a Jego ludem. Jest to również symbol twórczej
mocy Chrystusa. To przez Niego Ojciec dokonał stworzenia świata.
„Wszystko przez nie [Słowo, którym jest Jezus Chrystus] powstało, a
bez niego nic nie powstało, co powstało”
JAN 1,3.
Bóg ma swój znak i papiestwo także. Najważniejsze jest to, który
znak przyjmiemy. Za dostosowanie się do papieskich praw i nauk wbrew
woli Chrystusa ponosimy bezwzględnie winę. A możemy przecież tę wolę
poznać. [ Jezus zapytał współczesnych Mu teologów, dlaczego wynoszą swą tradycję ponad wolę Bożą (patrz MAT. 15,3). Papieże kazali święcić pierwszy dzień tygodnia i to jest ów znak czy raczej piętno ich władzy. Niektórzy mówią: „Wiem, że tak jest, ale co to za różnica, który dzień tygodnia będziemy obchodzić jako dzień święty?” Chociaż dzień sobotni jest podobny do innych dni, to jednak jest on znakiem i pieczęcią Boga, Stwórcy. Bóg położył swoje szczególne błogosławieństwo na tym dniu. Papieże nie są w stanie przenieść tego błogosławieństwa na inny dzień skłaniając miliony ludzi do święcenia go. Biblia przestrzega przed kłanianiem się bestii i przyjmowaniem jej piękna. Nie ma w Słowie Bożym straszniejszego niż to ostrzeżenia.
Ktoś może oczywiście powiedzieć: „Tak, widzę to zupełnie wyraźnie.
Jeżeli jednak zacznę święcić sobotę, to będę miał przykrości i
kłopoty, najpierw z żoną, a później z matką i ojcem, z kolegami w
pracy”. Jezus powiedział: „Jeśli ktoś chce pójść za mną, niech się
zaprze samego siebie i weźmie krzyż swój, i niech idzie za mną”
MAT. 16,24. Czy taka będzie twoja odpowiedź, czy raczej powiesz tak: „Panie, pragnę lepiej zrozumieć twoją miłość do mnie. Wiem, że Ty nigdy mnie nie opuścisz. Cokolwiek ma się stać, chcę być z Tobą, chcę pozostać Ci wiernym, posłusznym we wszystkim”. Ktoś jednak może zauważyć: „Czy należy więc rozumieć, że wszyscy święci Pańscy, którzy nie święcili w minionych wiekach dnia sobotniego, otrzymali znamię bestii? Z całą pewnością nie! Wchodzi tu w grę kwestia świadomości. „Kto więc umie dobrze czynić, a nie czyni, dopuszcza się grzechu” JAK. 4,17. Gdy poselstwo wiecznej ewangelii zawierające w sobie przykazania Boże i wiarę Jezusa obiegnie świat, każdy usłyszy Słowo Boże. W wyniku przyjęcia tego poselstwa powstanie lud, o którym jest powiedziane: „Tu się okaże wytrwanie świętych, którzy przestrzegają przykazań Bożych i wiary Jezusa” OBJ. 14,12.
Bóg wzywa więc swój lud do wyjścia z Babilonu (patrz
OBJ. 18,4.5).
Jak odpowiemy na to wezwanie? Czy uchylimy się przed płynącymi z
niego obowiązkami? Jest wiele powodów przemawiających za
posłuszeństwem wobec Boga. Możemy nie rozumieć wszystkich, ale mimo
to potrafimy odróżnić prawdę od kłamstwa. [ Czy nie umiemy pójść drogą wskazaną nam przez Chrystusa, zamiast usprawiedliwiać się tym, że wielu ludzi podobnie oszukuje samych siebie. Wielki bój między Chrystusem a szatanem dobiega końca. Po której stronie chcesz się znaleźć? Po której znajdujesz się w tej chwili? Gdy powierzymy Chrystusowi nasze losy, możemy spokojnie odpowiedzieć na to pytanie. Gorąca wiara, posłuszeństwo i Jego łaska przeniosą nas do obozu Jego wybranych. Kiedyś opisywano tragiczne perypetie pewnego pilota, który został oślepiony w czasie lotu. Przejęty paniczną trwogą zameldował o tym drogą radiową dyżurnemu oficerowi na lotnisku. Meldunek składał się z trzech krótkich zdań: „Jestem ślepy. Nic nie widzę. Co mam robić?” Oficer odpowiedział natychmiast: „Rób dokładnie to, co mówię”. Następnie, wydając polecenia pilotowi, kierował lotem doprowadzając do bezpiecznego lądowania. Apostołowie i prorocy zawsze wyróżniali się ogromnym posłuszeństwem wobec Boga. Odnosi się to zarówno do mężów Bożych w Starym, jak i w Nowym Testamencie. Apostoł Paweł napisał: „Czyż nie wiecie, że jeśli się oddajecie jako słudzy w posłuszeństwo, stajecie się sługami tego, komu jesteście posłuszni, czy to grzechu ku śmierci, czy też posłuszeństwa ku sprawiedliwości?” RZYM. 6,16. Apostoł Piotr natomiast powiedział publicznie tę wiecznie żywą prawdę chrześcijańskiej wiary: „Trzeba więcej słuchać Boga niż ludzi” DZ. AP. 5,29. Apostoł Jan, który otrzymał od Chrystusa Objawienie, widział tych, którzy przetrwają dzięki łasce Bożej ostatni okres wielkich zmagań między ludem Bożym a odstępczym światem: „Tu się okaże wytrwanie świętych, którzy przestrzegają przykazań Bożych i wiary Jezusa” OBJ. 14,12. W Ewangelii Jana 15,10 znajdujemy słowa Pana Jezusa: „Ja przestrzegałem przykazań Ojca mego i trwam w miłości jego”. „Ja zawsze czynię to, co się jemu podoba” JAN 8,29. „Albowiem dałem wam przykład, byście i wy czynili, jak Ja wam uczyniłem” JAN 13,15. Pójdźmy za tym przykładem!
poprzedni wykład:
kolejny wykład: |
|
[ |
||||
|
główna |
pastor |
lekarz |
zielarz |
rodzina |
uzależnienia
| kuchnia
| sklep |
||||
|
|
||||
|
© 1999-2003 NADZIEJA.PL Sp. z o.o. Wszystkie prawa zastrzeżone. |
||||
 |
|
|||
Dla
nas, ludzi żyjących w dniach ostatecznych, zrozumienie nauk Biblii,
dotyczących pieczęci Bożej i piętna bestii, jest czymś niezmiennie
ważnym. Czytamy najpierw o pieczęci Bożej:
„Potem widziałem czterech aniołów stojących na czterech krańcach
ziemi, powstrzymujących cztery wiatry ziemi, aby nie wiał wiatr na
ziemię ani na morze, ani na żadne drzewo. Widziałem też innego
anioła wstępującego od wschodu słońca, który miał pieczęć Boga
żywego i który zawołał głosem donośnym na czterech aniołów, którym
zezwolono wyrządzić szkodę ziemi i morzu, mówiąc: Nie wyrządźcie
szkody ani ziemi, ani morzu, ani drzewom, dopóki nie opatrzymy
pieczęcią sług Boga naszego na czołach ich”
OBJ. 7,1-3.
