NADZIEJA.PL - Serwis Chrześcijański : książki : co mówił Jezus : o Kościele

wykład 17 Gdyby Kościół nie był ważny ani potrzebny ludziom, Chrystus nigdy by go nie zakładał. Jezus zapytał swoich uczniów: „Za kogo ludzie uważają Syna Człowieczego?” Uczniowie natychmiast odpowiedzieli: „Jedni za Jana Chrzciciela, inni za Eliasza, jeszcze inni za Jeremiasza albo za jednego z proroków”. Wtedy Zbawiciel postawił im bezpośrednie pytanie: „A wy za kogo mnie uważacie? A odpowiadając Szymon Piotr rzekł: Tyś jest Chrystus, Syn Boga żywego. A Jezus odpowiadając, rzekł mu: Błogosławiony jesteś, Szymonie, synu Jonasza, bo nie ciało i krew objawiły ci to, lecz Ojciec mój, który jest w niebie. A Ja ci powiadam, że ty jesteś Piotr, i na tej opoce zbuduję Kościół mój, a bramy piekielne nie przemogą go. I dam ci klucze Królestwa Niebios; i cokolwiek zwiążesz na ziemi, będzie związane i w niebie, a cokolwiek rozwiążesz na ziemi będzie rozwiązane i w niebie” MAT. 16,13-19.

Prawda, którą wyznał Piotr w imieniu wszystkich uczniów, stanowi fundament wiary chrześcijańskiej. Fundament Kościoła jest zatem boski, a nie ludzki, ponieważ jest nim Chrystus, a nie Piotr. „Piotr” — greckie „Petros” — imię nadane Szymonowi przez Zbawiciela, oznacza kamień, natomiast słowo „opoka”, na której został położony fundament, jest odpowiednikiem użytego w tym tekście greckiego słowa „petra”. Apostoł Piotr w swoich własnych pismach mówi wiele o tej opoce.

W DZ. AP. 4,11 Piotr mówi o Jezusie: „On to jest owym kamieniem odrzuconym przez was, budujących, On stał się kamieniem węgielnym”. W swoim pierwszym liście mówi o Chrystusie jako o „żywym kamieniu” 1 PIOTRA 2,4-8, i przytacza IZAJ. 28,16: „Oto kładę na Syjonie kamień węgielny, wybrany, kosztowny, a kto weń wierzy, nie zawiedzie się”. A dalej mówi o kamieniu, który odrzucili budujący. To właśnie On stał się kamieniem węgielnym, „ale też kamieniem, o który się potkną, i skałą zgorszenia” 1 PIOTRA 2,6-8. Zbawiciel potwierdza to również w MAT. 7,24: „Każdy więc, kto słucha tych słów moich i wykonuje je, będzie przyrównany do męża mądrego, który zbudował dom swój na opoce” (greckie „petra”). Jasne jest, że ta przypowieść ma na celu zwrócenie uwagi, iż Chrystus jest tą opoką, na której mają budować wierzący. Przy innej sposobności Zbawiciel użył tego samego terminu, gdy mówił o sobie MAT. 21,42; ŁUK. 20,17.18.

A apostoł Paweł mówi, że Chrystus od najdawniejszych czasów był opoką swego Kościoła: „Pili bowiem z duchowej skały, która im towarzyszyła, a skałą tą był Chrystus” 1 KOR. 10,4. Paweł pisze także, że Chrystus, i tylko Chrystus, jest fundamentem Kościoła. „Albowiem fundamentu innego nikt nie może założyć oprócz tego, który jest założony, a którym jest Jezus Chrystus” 1 KOR. 3,11. Chrystus jest „kamieniem węgielnym” Kościoła zbudowanego na „fundamencie apostołów i proroków” EFEZ. 2,20. []

Tak właśnie było w czasach średniowiecza, w czasach niewiary; fundament Kościoła był pewny i bramy piekielne nie przemogły go, kiedy zaczął wychodzić zwycięsko z próby ogniowej cezaropapizmu, aż zajaśniał pełnym blaskiem reformacji. Któż nie atakował go, nie usiłował przemóc siłą, groźbą i podstępem? A jednak prawdziwy duch chrześcijaństwa okazał się silniejszy od ludzkiej złości. Triumf naszego Pana, Jezusa Chrystusa, nad śmiercią i grobem oraz Jego zmartwychwstanie są głównymi prawdami chrześcijaństwa.

Uwięzienie Jezusa w grobie nie było możliwe i nie leżało w mocy szatana DZ. AP. 2,24. Chrystus zmartwychwstał w chwale i majestacie, a to, co wydawało się zwycięstwem szatana, okazało się jego klęską. Zbawiciel przez swą męczeńską śmierć wszedł do domu mocarza i związał go (zob. MAT. 12,29). Jezus „śmierć zniszczył, a żywot i nieśmiertelność na jaśnię wywiódł przez ewangelię” 2 TYM. 1,10. W końcu i sama śmierć zostanie zniszczona, jak mówi apostoł Paweł: „A jako ostatni wróg zniszczona będzie śmierć” 1 KOR. 15,26. A w Księdze Objawienia jest powiedziane: „I śmierć, i piekło zostały wrzucone do jeziora ognistego; owo jezioro ogniste, to druga śmierć” OBJ. 20,14. Dzięki zwycięstwu Zbawiciela nad śmiercią ani jeden członek Jego Kościoła, ani jeden prawdziwie wierzący człowiek nie pozostanie pod panowaniem śmierci. Bramy piekielne nie przemogą Kościoła Bożego. „Skoro bowiem przyszła przez człowieka śmierć, przez człowieka też przyszło zmartwychwstanie. Albowiem jak w Adamie wszyscy umierają, tak też w Chrystusie wszyscy zostaną ożywieni. A każdy w swoim porządku: jako pierwszy Chrystus, potem ci, którzy są Chrystusowi w czasie jego przyjścia” 1 KOR. 15,21-23.

Kluczem do Królestwa Niebieskiego są słowa Chrystusa. Wszystkie słowa Pisma Świętego są właściwie Jego słowami. Określają one warunki, na których ludzie będą przyjęci lub odrzuceni. Sam Jezus mówi o tych kluczach poznania, które zabrali od ludzi w Jego dniach ci, którzy przywiązani byli do form i ceremonii ŁUK. 11,52. Te klucze słów Chrystusowych podarowane zostały światu. Nie były one własnością tylko Piotra, lecz wszystkich uczniów, wszystkich wyznawców Chrystusa. Jak podaje Pismo Święte, nie Piotr, lecz apostoł Jakub sprawował władzę administracyjną w zborze jerozolimskim w najwcześniejszym okresie chrześcijaństwa DZ. AP. 15,13.19. Przy pewnej sposobności apostoł Paweł „sprzeciwił się otwarcie” Piotrowi, gdyż ten postępował sprzecznie z wolą i planem Bożym GAL. 2,11-14. Z pewnością nie pisałby tak, gdyby rzeczywiście Piotr stał wówczas na czele Kościoła, kierował nim i faktycznie miał przywilej orzekania o słuszności czy też niesłuszności czyjegoś postępowania.

W MAT. 16,19 czytamy: „Cokolwiek zwiążesz na ziemi, będzie związane i w niebie”. O co tu chodzi? O to, że Kościół na ziemi będzie nakazywał lub zakazywał tylko tego, co niebiosa już nakazały lub czego niebiosa zakazały. Dla uzupełnienia warto jeszcze zajrzeć do MAT. 7,21-27 i MAR. 7, 6-13, gdzie powiedziane jest, że ten przywilej otrzymali wszyscy apostołowie.

Kiedy apostołowie podjęli swoją misję, nowonawróceni przyswajać sobie zaczęli wszystkie prawdy objawione przez Jezusa Chrystusa, wszystkie fakty z Jego życia, wszystkie Jego nauki, wskazania i przypowieści. Apostołowie nie mieli żadnych uprawnień do wykraczania poza ewangelię i objawione Słowo Boże, mogli jedynie je tłumaczyć, objaśniać i przytaczać. Świętym obowiązkiem chrześcijańskich nauczycieli oraz kaznodziejów jest nauczanie, nakazywanie i zakazywanie tego, co zostało nakazane lub zakazane przez niebiosa. Nie wolno dopuścić, aby słowo człowieka przysłoniło słowo Jezusa Chrystusa, aby prawda Boża roztopiła się w potoku ludzkich dodatków
i wymysłów. []

Ukształtowany na takiej skale Kościół okazał się niezwyciężony przez wieki przemian, przez stulecia wzlotów i upadków ludzkości. Wydawało się, że okrutne prześladowania ze strony pogańskiego Rzymu przemogą pierwszych chrześcijan, ale niewinnie rozlana krew tylko mocniej scementowała szeregi naśladowców Chrystusa.

Długie były spisy męczenników za wiarę, prześladowanych i kamienowanych, rzucanych na pożarcie dzikim zwierzętom i wieszanych na krzyżu. Wiek prześladowań w końcu minął i przyszła era rozkwitu, bogactwa, politycznej potęgi, a co za tym idzie zepsucia, pychy i odstępstwa. Kościół Boży jednak przetrwał zwycięsko i ten okres.

Nadeszło mroczne średniowiecze. Teraz z kolei władze kościelne stanowiły grono najzacieklejszych prześladowców. Niebiblijne doktryny przyćmiły światło prawdy. A jednak Kościół dotrwał zwycięsko do czasów reformacji i zajaśniał pełnym blaskiem wiary. Mimo wielkiego zamieszania, mimo mnogości wyznań i braku tolerancji w podejściu do tych trudnych i twórczych poszukiwań, nie załamała się główna linia chrześcijaństwa, nie odstąpiono od ewangelii i słów Chrystusa.

Wreszcie nadchodzą i nasze dni — dni ostateczne. Kościół wciąż trwa, nadal istnieje, wiecznie żywy i czynny, z olbrzymią armią wyznawców prawdy „którzy przestrzegają przykazań Bożych i wiary Jezusa” OBJ. 14,12. Kościół jest niezniszczalny, o ile trwa na Skale, którą jest Jezus Chrystus. Jak długo Kościół będzie głosił prawdę o Zbawicielu, o Jego męce na krzyżu za grzechy całego świata, tak długo będzie trwać i nikt nie zdoła go zniszczyć. Niezniszczalne są słowa Chrystusa, a słowa te znalazły wyraz w Kościele.

W Księdze Objawienia czytamy: „I ukazał się wielki znak na niebie: Niewiasta odziana w słońce i księżyc pod stopami jej, a na głowie jej korona z dwunastu gwiazd” OBJ. 12,1. Niewiasta symbolizuje Kościół Chrystusa. Przez cały czas ukazywana jest jako ta, która jest „piękna jak księżyc, promienna jak słońce, groźna jak hufce waleczne” P.n.P. 6,10. Jednak najbardziej trafne i zdumiewające jest, gdy Paweł nazywa prawdziwy Kościół ciałem Chrystusowym RZYM. 7,4.

Kiedyś zdarzyło mi się oglądać na pustyni miasto z przepięknymi ogrodami, kwiatami i drzewami. Otaczał je wąski pas żywych zielonych poletek, który oddzielał je od pustyni. Nie było jednak widać jakiejś strefy przejściowej. Wszystko dookoła było ciszą, pustką, śmiercią — pustynią. Biegły przez nią jedynie akwedukty doprowadzające do miasta z dalekich gór wodę — życiodajny płyn. To ona płynąc przez piaski pustyni niosła z sobą życie wysuszonej glebie. []

Tak samo dzieje się z Kościołem. Z gór, z wyżyn Słowa Bożego spływa na jego wyznawców ożywcza woda. Strumienie i rzeki, którymi ona płynie, biorą swój początek z wiecznego źródła wody życia, jakim jest Bóg.
Słowo Boże to prawdziwe źródło życia Kościoła. Jeden z tych „wodociągów” to głoszenie ewangelii, drugi — to Pismo Święte, jeszcze inny — modlitwa i społeczność wierzących. Dzięki temu spływa woda, aby obmyć nieczystych, zaspokoić pragnienie spragnionych — nieść życie pustyni.

Gdzie tylko zbierają się prawdziwi naśladowcy Chrystusa, tam już jest Jego Kościół. Zbudowany na Chrystusie jest jednocześnie miejscem, gdzie wywyższa się Zbawiciela. Wyznanie wiary w Chrystusa to podstawowa zasada Kościoła. Jest bowiem życzeniem Boga i leży to w Jego planach, żeby zasady niebios realizowane były i reprezentowane przez Kościół Boży tutaj na ziemi. Gdy Kościół, ciało Chrystusa, reprezentuje Go i głosi Jego Słowo, staje się duchową potęgą. Kiedy zaś błądzi, wtedy nie tylko maleją jego duchowa moc i świadectwo, ale zanika jego uszlachetniający wpływ.

Pewien młody, utalentowany kaznodzieja, bardziej oczytany w pismach filozoficznych niż w ewangelii Chrystusa, pełnił urząd pastora w dużym zborze. Zgromadzenie wiernych, któremu przewodził, było liczebnie wielkie, ale nie mogło poszczycić się głębokim życiem duchowym. Było jak głodna, nie nakarmiona owca, na próżno wyczekująca pożywienia. Pewnego razu pastor znalazł na pulpicie kazalnicy małą karteczkę z tekstem Ew. Jana 12,21: „Panie, chcemy Jezusa widzieć”. Poczuł się dotknięty tą delikatną skądinąd uwagą. Trudno mu było tego dnia wygłaszać
zza kazalnicy przygotowane rozważania filozoficzne. Pastor nie zlekceważył tej prośby. Zaczął głębiej zastanawiać się nad tym, czego nauczał, i wnikać w głąb własnej duszy. Pojął, że w swych dotychczasowych filozoficznych kazaniach gubił gdzieś Jezusa. Słowa, które przeczytał, uporczywie przychodziły mu na pamięć, nie ustępowały i nie dawały spokoju: „Pokaż nam Jezusa”.

W jego życiu i kazaniach nastąpiła wielka zmiana, co wkrótce dało się zauważyć. Któregoś dnia kaznodzieja znalazł znowu na pulpicie karteczkę ze słowami z Jana 20,20: „Uradowali się tedy uczniowie, ujrzawszy Pana”. Serce kaznodziei napełniło się radością. Zrozumiał, czym był, czym jest i czym zawsze będzie Chrystus dla świata. Zrozumiał, co znaczą słowa: „jedyna nadzieja w Chrystusie”.

Kościół jest porównany nie tylko do „ciała Chrystusowego” 1 KOR. 12,27. Kościół — to także gmach, którego Chrystus jest kamieniem węgielnym, jak pisze apostoł Paweł: „Zbudowani na fundamencie apostołów i proroków, którego kamieniem węgielnym jest sam Chrystus Jezus, na którym cała budowa mocno spojona rośnie w przybytek święty w Panu” EFEZ. 2,20.21. Kościół — to nie tylko zgromadzenie wiernych na ziemi, ale i miejsce przebywania chwały Bożej. Nie zapominajmy o tej niezmiernie ważnej rzeczy! []

Kiedy indziej apostoł nazywa Kościół domem Bożym, „który jest Kościołem Boga żywego, filarem i podwaliną prawdy” 1 TYM. 3,15. Zarówno Paweł, jak i Tymoteusz będąc w Efezie oglądali wielką świątynię Diany, niewątpliwie większą od ateńskiego Partenonu, zbudowaną według tego samego planu. Świątynia była przyozdobiona dziełami takich malarzy i rzeźbiarzy, jak Praksyteles, Fidiasz i Apelles. Dach pokryty białym marmurem mienił się w słońcu. Żeglarze widzieli go z daleka, zanim jeszcze dostrzegli linię brzegu. Największą jednak ozdobą tej świątyni były filary o niezwykle szlachetnych kształtach. Aż sto dwadzieścia filarów wykonano z jaspisu. Jak wspaniale i dostojnie się one prezentowały, może powiedzieć każdy, kto odwiedzi w Stambule dawny kościół św. Zofii, a obecnie muzeum, gdzie znajduje się osiem spośród nich. Kiedy bowiem w 262 r. po Chrystusie Goci zniszczyli Efez, uniknęły zniszczenia, a później zabrano je stamtąd na rozkaz cesarza Justyniana, aby zdobiły świątynię chrześcijańską.
Kościół Boży jest filarem i fundamentem żywej prawdy. Kościół to objawienie Tego, który rzekł : „Ja jestem droga i prawda, i żywot, nikt nie przychodzi do Ojca, tylko przeze mnie” JAN 14,6.

Kościół przyrównany bywa również do trzody owiec. „Miejcie pieczę o samych siebie i o całą trzodę, wśród której was Duch Święty ustanowił biskupami, abyście paśli zbór Pański nabyty własną jego krwią” DZ. AP. 20,28. Jezus to dobry pasterz. W Jego stadzie znajdują się wszyscy wierzący. Zasadniczym obowiązkiem wszystkich pastorów, czyli „pasterzy” (bo słowo to oznacza pasterz), jest karmić wszystkich Słowem Bożym. Takie jest ziemskie przeznaczenie każdego chrześcijańskiego kaznodziei.

W Piśmie Świętym Kościół nazwany jest również oblubienicą. „Zabiegam bowiem o was z gorliwością Bożą; albowiem zaręczyłem was z jednym mężem, aby stawić przed Chrystusem dziewicę czystą” 2 KOR. 11,2. Jak oblubienica — panna młoda — przyjmuje nazwisko swego męża i jest mu wierna, tak samo wszyscy ludzie wierzący, wszyscy członkowie Kościoła nazywają się „chrześcijanami” lub „członkami ciała jego” EFEZ. 5,30.

Odpowiednikiem słowa „Kościół” jest greckie słowo „eklesia”. Słowa tego używano na określenie zgromadzenia obywateli powołanych (wezwanych) do udziału w radzie lub w innych celach, a pisarze biblijni posługiwali się tym słowem. Chrześcijanie są powołani z tego świata i zjednoczeni w Chrystusie, który jest ich Głową i największym Władcą. Jak oblubieniec miłuje oblubienicę, tak „Chrystus umiłował Kościół i wydał zań samego siebie” EFEZ. 5,25. To pomaga Kościołowi przetrwać zwycięsko wszystkie próby i niebezpieczeństwa.

Kiedy Cezar płynął przez Adriatyk, by walczyć z Pompejuszem, rozpętała się groźna burza, fale zalewały statek. Żołnierze byli przerażeni. Cezar próbował uspokoić załogę wzniosłymi słowami: „Pamiętajcie, wieziecie
Cezara i jego przyszłość!”. W stokroć większym wymiarze Kościół jest właśnie takim okrętem, który płynie przez świat pod wodzą Chrystusa, wioząc Jego poselstwo i skarb Jego zbawienia dla całej ludzkości. Żadna burza nie jest w stanie wywrócić tego okrętu ani go zatopić. []

Na Morzu Galilejskim cały Kościół był w wątłej łódeczce, przewożącej Piotra, Jakuba, Jana, Mateusza, Andrzeja, Bartłomieja i innych uczniów Chrystusa. Byli to ludzie, którzy tworzyli zaczątek Kościoła Bożego. Łódka nie roztrzaskała się pod naporem fal, ponieważ był w niej Chrystus. „Czemu jesteście bojaźliwi, małowierni?”, zapytał. „Potem wstał, zgromił wiatry i morze i nastała wielka cisza” MAT. 8,26.

Kościół jest rodziną, Bożą rodziną. „Tym zaś, którzy go przyjęli, dał prawo stać się dziećmi Bożymi, tym, którzy wierzą w imię jego, którzy narodzili się nie z krwi ani z cielesnej woli, ani z woli mężczyzny, lecz z Boga” JAN 1,12.13. Apostoł Paweł przekazał tę myśl w następujących słowach: „Wszak nie wzięliście ducha niewoli, by znowu ulegać bojaźni, lecz wzięliście ducha synostwa, w którym wołamy: Abba, Ojcze!” RZYM. 8,15. Ci zaś, którzy są odkupieni, „usynowienia dostąpili” GAL. 4,5. I dlatego nazywamy Boga Ojcem. Jak ojciec troszczy się o swe dzieci
i otacza je opieką, tak samo czyni Bóg w stosunku do nas, w stosunku do swego Kościoła na ziemi, do „zebrania pierworodnych, którzy są zapisani w niebie” HEBR. 12,23.

Założony przez Jezusa Kościół był zdyscyplinowany i rozumnie kierowany. Ci, którzy żyli na przekór Słowu Bożemu, podlegali publicznemu osądowi zgromadzenia wiernych. Chrystus powiedział dokładnie, jak postępować w takich sprawach (Mat. 18,17). Spełniając obietnicę Chrystusa, Duch Święty zstąpił na zgromadzenie naśladowców Zbawiciela w Dniu Pięćdziesiątnicy. Oto dlaczego Kościół okazał się niespożytą siłą, twierdzą nie do pokonania i z Jerozolimy rozprzestrzenił się szybko na cały niemal świat.

Pierwsze zebrania chrześcijańskie odbywały się w prywatnych domach. Dopiero w późniejszych czasach zaczęto wznosić specjalne budowle do wspólnego oddawania czci Najwyższemu. Uczniowie posłuchali rozkazu Chrystusa, poszli w świat i głosili ewangelię najpierw w Jerozolimie, w całej Judei, a następnie w Samarii i wszędzie, aż w najodleglejszych zakątkach świata.

Pierwsze zbory były zborami żydowskimi, gdyż na początku wierzący wywodzili się z Żydów. Później zaczęli przyjmować ewangelię poganie, jak np. Korneliusz (DZ. AP. rozdz. 10) i inni. W czasach apostolskich przywódcami Kościoła byli ci, którzy jeszcze widzieli Pana ŁUK 1,2; 1 KOR. 9,1. Ci, którzy chodzili z Panem, wybrali siedmiu diakonów „cieszących się zaufaniem, pełnych Ducha Świętego”. Byli oni Kościołowi pomocni w każdej potrzebie. Apostołowie pełnili swą służbę modlitwy i „Słowa”. Wśród pierwszych wyznawców nie brakło również proroków DZ. AP. 11,27, nauczycieli 1 KOR. 12,28 i ewangelistów EFEZ. 4,11. Jezus nie tylko założył Kościół w tym celu, żeby był zgromadzeniem wierzących w Niego, ale i po to, by głosił na całym świecie ewangelię. Chrystus powiedział wyraźnie swym uczniom: „Idąc na cały świat, głoście ewangelię wszystkiemu stworzeniu” MAR. 16,15. W Ewangelii Mateusza czytamy: „Idźcie tedy i czyńcie uczniami wszystkie narody, chrzcząc je w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego, ucząc je przestrzegać wszystkiego, co wam przykazałem. A oto Ja jestem z wami po wszystkie dni aż do skończenia świata” MAT. 28,19.20. Tysiące ludzi nawróciło się po kazaniu w dniu Zielonych Świąt. „Pan zaś codziennie pomnażał liczbę tych, którzy mieli być zbawieni” DZ. AP. 2,47. []

Jak możemy więc czuć się spokojni i bezpieczni, będąc poza Kościołem, poza jego nawiasem, skoro czynimy tak wbrew wyraźnemu zarządzeniu Chrystusa. Paweł pisze, że w jego czasach byli tacy, którzy gardzili Kościołem Bożym 1 KOR. 11,22. Nie jest rzeczą człowieka lekceważyć i gardzić tym, co Bóg ustanowił dla niego! W przeszłości wielokrotnie był taki czas, który nie sprzyjał Kościołowi. Być może, że będzie się to jeszcze powtarzać, ale Kościół Boży przetrwa i wyjdzie z tych wszystkich prób zwycięsko. Prawdziwi naśladowcy Chrystusa nigdy nie zapomną swego wyznania i swego posłannictwa, ponieważ nigdy nie opuści ich Chrystus.

Obecne czasy mogą się wydawać ciemne i niepewne, ale tuż przed końcem świata powstanie ożywczy ruch przygotowujący świat na powtórne przyjście Chrystusa, by każde szczere serce połączyło się z Nim.

KOŚCIÓŁ CHRYSTUSA JEST WIECZNY

Kogo ustanawiano w każdym ze zborów w pierwszych wiekach chrześcijaństwa?
„A gdy przez wkładanie rąk wyznaczyli im w każdym zborze starszych, wśród modlitw i postów poruczyli ich Panu, w którego uwierzyli” DZ. AP. 14,23.

Jakie inne miano nadawane jest prezbiterom?
„Pozostawiłem cię na Krecie w tym celu, abyś uporządkował to, co pozostało do zrobienia, i ustanowił po miastach starszych, jak ci nakazałem. Takich, którzy są nienaganni, mężami jednej żony, którzy mają dzieci wierzące, które nie stoją pod zarzutem rozpusty lub krnąbrności. Biskup bowiem jako włodarz Boży powinien być nienaganny TYT. 1,5-7. Widzimy, że słowa „prezbiter”, „biskup” i „starszy” używane są zamiennie.

Czy kiedykolwiek zgromadzenia członków Kościoła odbywały się w domach prywatnych?
„Pozdrówcie Pryskę i Akwilę (...) także zbór, który jest w ich domu” RZYM. 16,3.5.

Do czego przyrównano Kościół?
„On także jest Głową Ciała, Kościoła; On jest początkiem, pierworodnym z umarłych, aby we wszystkim był pierwszy” KOL. 1,18.

Jakie dary otrzymał Kościół od Boga?
„Wy zaś jesteście ciałem Chrystusowym, a z osobna członkami. A Bóg ustanowił w kościele najpierw apostołów, po wtóre proroków, po trzecie nauczycieli, następnie moc czynienia cudów, potem dary uzdrawiania, niesienia pomocy, kierowania, różne języki” 1 KOR. 12,27.28. []

Czy były jakieś trudności w organizowaniu Kościoła w czasach biblijnych?
„Napisałem do zboru krótki list, lecz Diotrefes, który lubi odgrywać wśród nich kierowniczą rolę, nie uznaje nas” 3 JANA 1,9.

Gdzie były czytane listy apostolskie?
„A gdy ten list będzie u was odczytany, postarajcie się o to, aby został odczytany także w zborze Laodycejczyków, a ten, który jest z Laodycei, i wy też przeczytajcie” KOL 4,16.

Czy Saul występował przeciwko Kościołowi, gdy nie był jeszcze chrześcijaninem?
„A Saul tępił zbór; wchodził do domów, wywlekał mężczyzn i niewiasty i wtrącał do więzienia” DZ. AP. 8,3.

Co czynił Kościół, gdy Piotr był więziony przez Heroda?
„Strzeżono tedy Piotra w więzieniu; zbór zaś modlił się nieustannie za niego do Boga” DZ. AP. 12,5.

Do jakich miast w Azji Mniejszej zostały wysłane listy do siedmiu zborów?
Efez, Smyrna, Pergam, Tyjatyra, Sardes, Filadelfia i Laodycea OBJ. 2,1.8.12.18; 3,1.7.14.

O co stale troszczył się Paweł?
„Pomijając te sprawy zewnętrzne, pozostaje codzienne nachodzenie mnie, troska o wszystkie zbory” 2 KOR. 11,28.

Jaki wspaniały symbol Kościoła znajdujemy w Księdze Objawienia?
„Co do tajemnicy siedmiu gwiazd, które widziałeś w prawej dłoni mojej, i siedmiu złotych świeczników; siedem gwiazd, to aniołowie siedmiu zborów, a siedem świeczników, to siedem zborów” OBJ. 1,20.

W jakim oświadczeniu Jezusa znajdujemy ostatnią w całym Piśmie Świętym wzmiankę o Kościele?
„Ja, Jezus, wysłałem anioła mego, aby poświadczył wam to w zborach. Jam jest korzeń i ród Dawidowy, gwiazda jasna poranna” OBJ. 22,16.

poprzedni wykład:
CO MÓWIŁ JEZUS O SĄDZIE OSTATECZNYM

kolejny wykład:
CO MÓWIŁ JEZUS O MAŁŻEŃSTWIE


	jesteś tutaj: nadzieja.pl > książki > co mówił Jezus > o Kościele

		[]
	główna \| pastor \| lekarz \| zielarz \| rodzina \| uzależnienia \| kuchnia \| sklep radio \| tematy \| książki \| czytelnia \| modlitwa \| infoBiblia \| pytania \| studia \| SMS-y teksty \| historia \| księga gości \| tapety \| ułatwienia \| technikalia \| e-Biblia \| lekcje do pobrania \| mapa \| szukaj \| autorzy \| nota prawna \| zmiany \| wyjście

	© 1999-2003 NADZIEJA.PL Sp. z o.o. Wszystkie prawa zastrzeżone. Bank: BPH PBK VI/O w Warszawie, PLN: 11 1060 0076 0000 3200 0074 4691 Bank Swift ref. BPH KPL PK