 |
|
|
| nadzieja.pl > książki > co mówił Jezus > o szatanie |
|
||
|
CO MÓWIŁ JEZUS |
|
archiwum zagadnień:
Jezus oświadczył, że widział szatana spadającego z nieba jak błyskawica. Upadek ten miał związek ze stworzeniem tego świata przez Boga przy udziale Syna Bożego. Wiemy o tym z Pisma Świętego JAN 1,1-3. O tym, jak i gdzie rozpoczął się bunt szatana, dowiadujemy się ze Starego Testamentu od proroków Izajasza i Ezechiela.
Oto co pisze pierwszy z nich: „O, jakże spadłeś z nieba, ty, gwiazdo
jasna, synu jutrzenki! Powalony jesteś na ziemię, pogromco narodów!
A przecież to ty mawiałeś w swoim sercu: Wstąpię na niebiosa, swój
tron wyniosę ponad gwiazdy Boże i zasiądę na górze narad, na
najdalszej północy. Wstąpię na szczyty obłoków, zrównam się z
Najwyższym. A oto strącony jesteś do krainy umarłych, na samo dno
przepaści”
IZAJ. 14,12-15.
Prorok wymienia tu imię szatana: „Lucyfer” — syn jutrzenki, albo
„niosący światło”, i przedstawia jego pychę i niezmierzone ambicje.
Ty, który byłeś odbiciem doskonałości, pełnym mądrości i skończonego
piękna, byłeś w Edenie, ogrodzie Bożym, okryciem twoim były
wszelakie drogie kamienie: karneol, topaz i jaspis, chryzolit, beryl
i onyks, szafir, rubin i szmaragd; ze złota
zrobione były twoje bębenki, a twoje ozdoby zrobiono w dniu, gdy
zostałeś stworzony. Obok cheruba, który bronił wstępu, postawiłem
cię; byłeś na świętej górze Bożej, przechadzałeś się pośród kamieni
ognistych. Nienagannym byłeś w postępowaniu swoim od dnia, gdy
zostałeś stworzony, aż dotąd, gdy odkryto u ciebie
niegodziwość. Przy rozległym swoim handlu napełniłeś swoje wnętrze
gwałtem i zgrzeszyłeś. Wtedy to wypędziłem cię z góry Bożej, a
cherub, który bronił wstępu, wygubił cię spośród kamieni ognistych.
Twoje serce było wyniosłe z powodu twojej piękności. Zniweczyłeś
swoją mądrość skutkiem swojej świetności. Zrzuciłem cię na ziemię;
postawiłem cię przed królami, aby się z ciebie naigrawali.
Zbezcześciłeś moją świątynię z powodu mnóstwa swoich win, przy
niegodziwym swoim handlu. Dlatego wywiodłem z ciebie ogień i ten cię
strawił; obróciłem cię
W tej symbolicznej mowie wyrażone zostały przymioty Lucyfera:
piękno, mądrość, potęga. Był on doskonałym stworzeniem, cóż jednak z
tego, skoro upodobał sobie nieprawość? Był przecież jednym z
największych cherubów przed tronem Bożym! [ Zajrzyjmy na krótko do ostatniej księgi biblijnej, czyli do Objawienia. Już z pierwszego zdania tej Księgi wiadomo, że wszystko, co się w niej mieści, stanowi rzeczywistą naukę Chrystusa. Jest to bowiem „objawienie Jezusa Chrystusa” OBJ. 1,1. Przeczytajmy, co mówi Chrystus na temat szatana: „I wybuchła walka w niebie: Michał i aniołowie jego stoczyli bój ze smokiem. I walczył smok i aniołowie jego”. Smokiem jest „wąż starodawny, zwany diabłem i szatanem”. W wyniku tej walki smok „zrzucony został na ziemię, zrzuceni też zostali z nim jego aniołowie”. Radość nieupadłych aniołów ukazana została w dalszym wierszu: „Dlatego weselcie się, niebiosa, i wy, którzy w nich mieszkacie. Lecz biada ziemi i morzu, gdyż zstąpił do was diabeł pałający wielkim gniewem, bo wie, iż czasu ma niewiele” OBJ. 12,7-12. Pycha i bunt Lucyfera, najdoskonalszego z aniołów, uczyniły z niego szatana. Bóg, który znał jego serce, powiedział — jak pisze Ezechiel: „Przy rozległym swoim handlu napełniłeś swoje wnętrze gwałtem i zgrzeszyłeś. Wtedy to wypędziłem cię z góry Bożej, a cherub, który bronił wstępu, wygubił cię spośród kamieni ognistych” EZECH. 28,16. Inni aniołowie, którzy towarzyszyli mu w zuchwałym buncie, podzielili jego los. Szatan nie tylko został strącony z niebios, ale ma być także zniszczony, a jego państwo zburzone. Upadłych aniołów, aniołów strąconych z niebios — jak pisze apostoł Piotr — Bóg „umieścił (...) w mrocznych lochach, aby byli zachowani na sąd” 2 PIOTRA 2,4. Była to naturalna konsekwencja pychy i buntu. Już na początku historii grzechu przepowiedziano koniec szatana. Do rodzaju ludzkiego, składającego się wówczas z dwóch tylko osób, i do medium szatana — węża — Bóg powiedział: „I ustanowię nieprzyjaźń między tobą a kobietą, między twoim potomstwem a jej potomstwem, ono zdepcze ci głowę, a ty ukąsisz je w piętę” 1 MOJŻ. 3,15. Jezus Chrystus był potomkiem niewiasty, urodził się bowiem z dziewicy Marii. Na krzyżu Golgoty szatan zhańbił Jezusa w Jego ludzkiej naturze — ukrzyżował Syna Człowieczego rękami ludzi, ale Zbawiciel powstał z grobu, odnosząc triumf nad szatanem i nad śmiercią. Przyjdzie czas, gdy szatan zostanie nie tylko pobity, ale i całkowicie zniszczony. Potomstwo niewiasty zdepcze głowę wężowi.
Krzyż posunął ten wielki bój zdecydowanie do przodu. Przewidując swą
męczeńską śmierć Jezus powiedział: „Teraz odbywa się sąd nad tym
światem, teraz władca tego świata będzie wyrzucony. A gdy Ja będę
wywyższony ponad ziemię, wszystkich do siebie pociągnę”
JAN 12,32.
Wielki bój pomiędzy Bogiem a szatanem, dobrem a złem, doszedł do
szczytu w chwili śmierci Jezusa na krzyżu. Tylko w przenikliwym
świetle z Golgoty ludzie mogli dojrzeć, zobaczyć prawdziwą naturę
szatana, który rzeczywiście od początku był kłamcą, mordercą i
inspiratorem zła. Tylko przez śmierć Syna Bożego ludzie i nieupadłe
światy mogą pojąć prawdziwą naturę buntu przeciwko Bogu i charakter
buntownika. Krzyż był najbardziej dramatycznym objawieniem natury
szatana, a jednocześnie natury Boga. Natury te różnią
się od siebie diametralnie: w pierwszym przypadku jest to umiłowanie
potęgi, w drugim — potęga miłości. Gdy zastanowimy się nad wpływami szatana, przychodzą nam na myśl słowa Jezusa, że szatan jest „kłamcą i ojcem kłamstwa”. Bóg ostrzegł w raju naszych pierwszych rodziców, że umrą w dniu, kiedy spożyją owoc z zakazanego drzewa wiadomości dobra i zła. Szatan zdążył jednak zasiać wątpliwości: „Czy rzeczywiście Bóg tak powiedział?” Później stanowczo stwierdził: „Na pewno nie umrzecie” 1 MOJŻ. 3,4. Jezus w swojej przypowieści o siewcy siejącym ziarno w serca ludzkie powiedział, że ziarna, które padły wśród drogi, oznaczają tych, którzy słuchają, ale potem przychodzi szatan i wyrywa słowo z ich serca, aby nie uwierzyli i nie byli zbawieni ŁUK. 8,12. Szatan zna dobrze każdy tekst Pisma Świętego. W OBJ. 12,12 czytamy przecież, iż wie, „że czasu ma niewiele”. Studiując Biblię doszedł do wniosku, że wciąż powinien się przeciwstawiać Słowu Bożemu. W czasach apostołów próbował oderwać ludzi od wiary (patrz DZ. AP. 13,8). Szatan walczy więc ze Słowem Bożym na każdym kroku, tak jak czytamy w Liście do Efezjan, ale i my, ufni w pomoc, w opiekę Bożą, walczymy z szatanem mieczem Ducha, „którym jest Słowo Boże” EFEZ. 6,11-17. Szatan zaatakował to Słowo w czasie konfliktu z Jezusem. Czytamy o tym w Ewangelii Mateusza, w rozdziale czwartym, i w czwartym rozdziale Ewangelii Łukasza. Dzierżąc w dłoni miecz Ducha Chrystus poraził go. Po raz pierwszy szatan kusił Go na pustyni w dniach postu: „Jeżeli jesteś Synem Bożym, powiedz, aby te kamienie stały się chlebem”. Chrystus odparł pokusę mówiąc: „Napisano: Nie samym chlebem żyje człowiek, ale każdym słowem, które pochodzi z ust Bożych”. Jezus odesłał szatana do Pisma Świętego, użył Słowa Bożego w swojej obronie i była to obrona skuteczna.
Potem przeniósł Go diabeł do miasta świętego, postawił na szczycie
świątyni i rzekł do Niego: „Jeżeli jesteś Synem Bożym, rzuć się w
dół, napisano bowiem: Aniołom swoim przykaże o tobie, abyś nie
zranił o kamień nogi swojej”. Jezus odparł mu: „Napisane jest
również: Nie będziesz kusił Pana, Boga swego”. Zauważmy, jak
skwapliwie szatan akceptuje potrzebę przestrzegania Słowa Bożego,
jak próbuje przypomnieć o tym Jezusowi! I po raz
trzeci „wziął go diabeł na bardzo wysoką górę”. Tam ukazał mu
wszystkie królestwa świata i ich wspaniałość, i rzekł do Niego: „To
wszystko dam ci, jeśli upadniesz i złożysz mi pokłon”. Wtedy
rozkazał mu Jezus: „Idź precz, szatanie! Albowiem napisano: Panu
Bogu swemu pokłon oddawać i tylko jemu służyć będziesz”. [ Jaki cel miał szatan, ukazując Jezusowi wspaniałość wszystkich królestw świata? Jezus widział — jak czytamy o tym w Ewangelii Łukasza — całą ich wspaniałość, ale wiedział też, że ukrytym zamierzeniem szatana było poddanie myśli: Nie musisz iść na krzyż, nie musisz cierpieć. Uznaj tylko moją zwierzchność jako boga tego świata. Pokłoń mi się, zegnij kolano i oddaj mi cześć. Będziesz wówczas miał wszystko. Jezus kazał iść precz szatanowi i „wtedy opuścił go diabeł, a aniołowie przystąpili i służyli mu” MAT. 4,11.
Szatan przyszedł do Jezusa, by kusić Go i namawiać do grzechu, aby
uniemożliwić Chrystusowi misję zbawienia oraz odkupienie świata. To
właśnie jest jego dzieło: kuszenie, zwodzenie i gubienie rodu
ludzkiego. Nie zapominajmy jednak, że Zbawiciel dotknięty był
słabościami i ułomnościami ludzkiej natury i miał udział we
wszystkim z wyjątkiem grzechu. Dlatego możemy przystąpić pełni
ufności, do tronu łaski, by otrzymać zmiłowanie Później szatan czynił próby pozbawienia życia naszego Zbawcy. Przy pomocy tłumu usiłował zepchnąć Go ze skały, ukamienować, ale dopiero krzyż na Golgocie miał przynieść śmierć Chrystusowi. Właśnie w momencie, gdy Zbawiciel zawołał: „Wykonało się”, szatan już wiedział, że przegrał. Dzieło zbawienia zostało ukończone. Wszystkie wysiłki szatana, aby namówić Jezusa do grzechu czy zwątpienia, spełzły na niczym. Potęga miłości przemogła umiłowanie potęgi, okazała się od niej silniejsza i odniosła wspaniały triumf. Cóż z tego, że szatanowi udało się namówić ludzi do jeszcze jednego grzechu, do ukrzyżowania Syna Bożego?
Ci, którzy zamęczyli Jezusa na krzyżu, napełnieni byli duchem
szatańskiego buntu. Szatanowi jednak, inspirującemu cały ten dramat,
skłaniającemu ludzi do grzechu i pilnującemu szczegółów męki,
każdego kroku siepaczy, każdego gwoździa, którym Chrystus miał być
przybity do krzyża, nic to nie dało. Nic nie osiągnął przez
ukrzyżowanie Chrystusa w najbardziej hańbiący sposób. Drzewo hańby
stało się bowiem miejscem boskiego
Gdy Jezus wstąpił do nieba, szatan zwrócił swój gniew przeciwko
naśladowcom Chrystusa, przeciwko Jego Kościołowi
OBJ. 12,13.
Wiele milionów zginęło w czasie prześladowań i wojen religijnych. Ze
słów Chrystusa zapisanych w Księdze Objawienia wynika, że
prześladowanie będzie miało miejsce do końca. „I zawrzał smok
gniewem na niewiastę, i odszedł, aby podjąć walkę z resztą jej
potomstwa, które strzeże przykazań Bożych i trwa przy świadectwie o
Jezusie”
OBJ. 12,17. [
Ostatnim wyczynem szatana będzie próba zdobycia Nowej Jerozolimy,
miasta Bożego, które zstąpi z nieba na ziemię (patrz
OBJ. 20,7-9),
ale nie uda mu się przeprowadzić tego zamiaru (patrz
EZECH. 28,18.19, HEBR. 2,14). Nie dajmy się zwieść masce szatana, który przychodzi do nas nie odkrywając swoich kart. Często na pozór wydaje się piękny, mądry i dobry. Nazywają go bogiem tego świata 2 KOR. 4,4. Szatanowi jest daleko wygodniej stwarzać pozory, niż mówić wprost o sobie. Nic dziwnego, skoro zawsze jest ojcem kłamstwa.
Wszystkie dziedziny piękna, sztuki czy cywilizacji mogą być
błogosławione w skutkach, jeśli służą najwyższemu dobru. A Dobrem
Najwyższym jest tylko Bóg. Wielki kłamca często jednak odwodzi nas
od Niego, kusząc
Otwierając drzwi czyjegoś mieszkania nie mówi już na progu: „Dzień
dobry pani! Jestem diabłem. Przychodzę namawiać panią do zła”, albo:
„Dzień dobry panu! Bardzo mi będzie miło spotkać się dziś z panem w
biurze. Przyszedłem kusić i namawiać pana do grzechu. Spodziewam
się, że posłucha mnie pan i już od dzisiaj stanie się pan moim
zwolennikiem”. Chyba to tak nie wygląda! Chyba jego podejście do
każdego człowieka jest odpowiednio zindywidualizowane, dostosowane
do wyobraźni i temperamentu danej osoby. Szatan zawsze będzie się
starał trafić w samo sedno naszych słabości, które doskonale zna.
Odwoła się do egoizmu, do braku samokrytycyzmu,
Popularny obraz szatana jako dzikiej bestii z kopytami i pazurami, z
ogniem buchającym z rozwartej paszczy, nie jest
obrazem z Pisma Świętego. Takie karykatury mogą jedynie odwieść
ludzi od wiary w istnienie i osobowość szatana. Myślący ludzie nie
zgodzą się z takim wizerunkiem zaczerpniętym z wyobraźni ludowej.
Jezus powiedział, iż szatan był „mężobójcą od
początku” i że pozostał ojcem kłamstwa i grzechu (patrz
JAN 8,44).
A popełniony grzech niesie ze sobą nieuchronną śmierć. Jezus to
Dobry Pasterz. Sam powiedział o sobie: ,,Ja jestem dobry pasterz.
Dobry pasterz życie swoje kładzie za owce” (por.
JAN 10,11-14). [
Kiedyś grupa turystów znalazła się na drodze wiodącej do Palestyny.
Przewodnik opowiadał im o nadzwyczaj ciekawych obyczajach,
panujących na Bliskim Wschodzie. Między innymi zauważył:
„Przyzwyczailiście się oglądać stada owiec, których pilnuje pasterz.
On zawsze kroczy za nimi. W Palestynie zetkniecie się z zupełnie
odmiennym obrazem: tam pasterz prowadzi owce, a stado idzie za nim.
Zwierzęta postępują tak, jak czytamy w Piśmie Świętym. »Owce moje
głosu mojego słuchają i Ja znam je, a one idą za mną»”
JAN 10,27.
Gdy turyści dotarli do Palestyny, ich oczom przedstawił się obraz
wręcz odmienny od tego, który zapowiadał przewodnik. Był to pierwszy
obrazek z Palestyny. Stado szło wzdłuż drogi, a na końcu kroczył
człowiek. Przewodnik poczuł się zawstydzony i ze zdziwieniem spytał
głośno przechodzącego mężczyznę: Jezus jest dobrym pasterzem. Wprawdzie szatan jest mordercą, ale nie potrafi odebrać Jezusowi duszy, która do niego należy. Jezus rzekł do Piotra: „Szymonie, Szymonie, oto szatan wyprosił sobie, żeby was przesiać jak pszenicę. Ja zaś prosiłem za tobą, aby nie ustała wiara twoja, a ty, gdy się kiedyś nawrócisz, utwierdzaj braci swoich” ŁUK. 22,31.32. Jezus potrafił zawsze zwycięsko odpowiedzieć na wyzwanie szatana. Stąd widać, że szatan jest potężny, ale Bóg jeszcze potężniejszy. A wyrok na „księcia tego świata” już dawno zapadł. My oczywiście nie możemy przeciwstawić się szatanowi opierając się jedynie na własnej sile, Jezus natomiast może. Pytano kiedyś Marcina Lutra, rozprawiającego z wielkim znawstwem i erudycją o aktywności szatana, w jaki sposób można go przezwyciężyć. Odpowiedział: „Kiedy przychodzi i puka do drzwi mojego serca, pytając: Kto tam mieszka?, Pan Jezus podchodzi do drzwi i odpowiada: »Zazwyczaj mieszka tu Marcin Luter, ale obecnie ja tu mieszkam. Marcina Lutra tutaj nie ma«. Gdy diabeł widzi rany i ślady po gwoździach na Jego rękach, rezygnuje z dalszych nalegań i odchodzi”.
Gdy Jezus przyszedł na świat, szatan przeciwstawił się wszystkim
Jego zamiarom. Gdy młody Kościół osiągał pierwsze wielkie sukcesy,
szatan natarł na niego z całą swoją armią. Rozpoczęły się
prześladowania. C. H. Spurgeon powiedział, że najlepszym dowodem
obecności i działalności Boga jest obecność i działalność szatana,
jego aktywność, dokładnie widoczna dla ludzi, którzy widzą, bo chcą
widzieć. Skoro istnieje szatan, musi istnieć także Bóg. Ponieważ
działa szatan, z pewnością działa również Bóg. Wiadomo, że każde
wielkie błogosławieństwo i łaska Boża okazane ludziom, wywołują żal
i wściekłość szatana. [ Powinni o tym pamiętać również kaznodzieje, których żarliwe kazania i modlitwy do Boga zwracają także uwagę szatana. On nie atakuje, jeśli jego interes nie jest zagrożony. Po licznych sukcesach w Efezie, odniesionych tam przez Pawła, diabeł omamił złotnika Demetriusza i namówił jego pracowników do wzniecenia zamieszek (patrz DZ. AP. 19,23-40). W czasach Jezusa nie brakowało ludzi opętanych przez szatana, którzy z niezwykłą zaciętością zwalczali nauki Chrystusa. Wymieńmy choćby zdrajcę Judasza (patrz ŁUK. 22,3). W przypowieści o siewcy Jezus mówił, że diabeł rozsiewa ziarno zła po świecie, ale obiecał, że w dniu sądu ostatecznego plewy diabelskie zostaną zgromadzone i spalone na wielkim stosie, tak że wszelkie zło zginie w ogniu wiecznym, który jest „zgotowany diabłu i jego aniołom” MAT. 25,41. Jezus powiedział także, że ci, którzy słuchają wskazań i podszeptów szatańskich, są dziećmi diabła JAN 8,44. A ci, którzy są rzeczywiście jego dziećmi, spłoną wraz z nim. „Bo oto nadchodzi dzień, który pali jak piec. Wtedy wszyscy zuchwali i wszyscy, którzy czynili zło, staną się cierniem. I spali ich ten nadchodzący dzień — mówi Pan Zastępów — tak, że im nie pozostawi ani korzenia, ani gałązki” MAL. 3,19. Gdy Jezus umarł na krzyżu, gdy Jego głowa opadła bezwładnie na piersi, szatan poniósł największą klęskę! „Teraz nastało zbawienie i moc, i panowanie Boga naszego, i władztwo Pomazańca jego, gdyż zrzucony został oskarżyciel braci naszych, który dniem i nocą oskarżał ich przed naszym Bogiem” OBJ. 12,10. To, co wydawało się upadkiem Chrystusa, okazało się w konsekwencji Jego zwycięstwem. Przypomina się mimo woli mrok, jaki panował na Golgocie. Jak straszliwą, jak beznadziejną była ta ciemność! Gdy Jezus zawołał: „Boże mój, Boże mój, czemuś mnie opuścił” MAT. 27,46, nawet niebiosa wydawały się nią objęte. Zdawało się, że to nie tylko koniec misji Chrystusa, ale i koniec świata, że ciemność ta pozostanie tu już na zawsze. Jezus, ukrzyżowany w słabości, wstał z grobu w pełni siły i blasku, w całej swej olśniewającej chwale. Kiedy rozwiały się mgły, trzeciego dnia rozległ się krzyk w całym wszechświecie: „Zmartwychwstał!” Porażka okazała się zwycięstwem, płacz zamienił się w radość, noc w dzień, a ciemność w światło. Błogość napełniła dusze wiernych. Pan zmartwychwstał! PISMO ŚWIĘTE O SZATANIE Oto kilka tekstów biblijnych, które ukazują osobowość szatana: MAT. 4,3; 12,24; 13,19.38; JAN 8,44; 14,30; 2 KOR. 4,4; 6,15; 11,3; EFEZ. 2,2; 6,12; KOL. 1,13; 1 PIOTRA 5,8; OBJ. 9,11; 12,10; 20,2.
poprzedni wykład:
kolejny wykład: |
|
[ |
||||
|
główna |
pastor |
lekarz |
zielarz |
rodzina |
uzależnienia
| kuchnia
| sklep |
||||
|
|
||||
|
© 1999-2003 NADZIEJA.PL Sp. z o.o. Wszystkie prawa zastrzeżone. |
||||
 |
|
|||
Chcąc
dokładnie poznać tajemnicę ludzkiego upadku wielu zwraca się ku
Słowu Bożemu celem poznania genezy i prawdziwej natury pierwotnej
katastrofy rodu ludzkiego. Na podstawie Pierwszej Księgi
Mojżeszowej, z opowiadania o raju, wiemy, że świat na początku był
piękny i
