Kananejczycy byli bałwochwalcami, Pan zaś przykazał ludowi Swemu, by się z nimi nie spokrewniał, aby nie został wciągnięty do bałwochwalstwa. Abraham zestarzał się i oczekiwał rychłej śmierci, a Izaak jeszcze nie posiadał żony. Ojciec obawiając się złego wpływu otoczenia, pragnął wybrać Izaakowi żonę, która nie odprowadziłaby go od Boga. Sprawę tę polecił wiernemu i doświadczonemu słudze, zarządzającemu całym jego majątkiem.

Abraham zażądał od sługi, aby uroczyście przysiągł przed Panem, że nie weźmie Izaakowi żony z Kananejek, ale uda się do krewnych Abrahama, którzy wierzyli w prawdziwego Boga, i stamtąd przywiezie dla niego żonę. Nakazał też, aby nie ważył się wrócić z Izaakiem z powrotem do kraju, z którego wyszli, ponieważ prawie wszyscy mieszkańcy tej ziemi oddawali cześć bożkom. Jeśli nie będzie mógł znaleźć Izaakowi żony, która zechciałaby opuścić swą rodzinę i przybyć do męża, wolny będzie od złożonej przysięgi. Izaak w tej tak ważnej sprawie nie mógł sam, niezależnie od ojca, dokonać wyboru. Abraham oświadczył słudze, że Bóg pośle anioła przed nim, i Sam będzie kierował jego wyborem. Sługa, któremu była zlecona ta misja, wyruszył w daleką drogę. Gdy wchodził do miasta gdzie mieszkali krewni Abrahama, modlił się szczerze do Boga, by Pan zechciał pokierować sprawą wyboru żony dla Izaaka. Prosił o jakiś znak, aby nie pobłądził w tej sprawie. Odpoczywał przy studni, która była miejscem, gdzie zbierało się dużo ludzi. Tutaj zwrócił uwagę na szczególnie miłe obejście i uprzejme zachowanie się Rebeki. Uważał to spotkanie za znak, o jaki prosił Boga, będąc pewnym, że Rebeka jest tą, którą upodobało się Panu wybrać na żonę dla Izaaka. Zaprosiła ona sługę Abrahama do domu swego ojca. Tam opowiedział on ojcu i bratu Rebeki, w jaki sposób otrzymał dowód, że Rebeka jest tą, która ma być żoną Izaaka, syna jego pana.

Związki małżeńskie zawierano wówczas przez ojców, którzy nie stosowali żadnego przymusu do poślubienia kogoś, kogo nie można było darzyć uczuciem. Dzieci posiadały zaufanie do rodziców, szły za ich radą i darzyły uczuciem tych, których wybrali im bogobojni i doświadczeni ojcowie. Postępowanie wbrew temu zwyczajowi uważane było za przestępstwo. []

SYNOWSKIE POSŁUSZEŃSTWO

Izaak ćwiczył się w bojaźni Bożej, by móc prowadzić życie w posłuszeństwie Jego woli. Gdy miał 40 lat, zgodził się, że bogobojny i doświadczony sługa ojca dokona dla niego wyboru żony. Wierzył, że Bóg będzie kierował tą sprawą.

Posłuszeństwo Izaaka ma służyć jako przykład dzieciom przyszłych pokoleń, a przede wszystkim tym, którzy utrzymują, iż boją się Boga.

Metoda, jaką Abraham stosował w wychowaniu Izaaka, pobudzająca syna do prowadzenia życia pełnego szlachetnego posłuszeństwa, zapisana jest dla pożytku rodziców. Nauczeni przykładem powinni stosować ją w prowadzeniu swych własnych domów. Rodzice powinni uczyć dzieci posłuszeństwa i poszanowania dla swego autorytetu, powinni wiedzieć, że na nich spoczywa odpowiedzialność za kierowanie uczuciami swych dzieci, a wówczas wybór dzieci padnie na osoby nadające się, według zdania rodziców, na towarzyszy życia i synów swych córek.

poprzednie studium:
ABRAHAM I OBIECANE POTOMSTWO