Mojżesz przed śmiercią otrzymał rozkaz zgromadzenia synów izraelskich i opowiedzenia im historii wędrówki zastępów hebrajskich od chwili opuszczenia Egiptu oraz wszystkich wielkich przestępstw ojców, które sprowadziły na lud sądy Boże. Za przestępstwa te Bóg nie pozwolił im wejść do Ziemi Obiecanej. Ojcowie pomarli na pustyni według słowa Pańskiego. Dzieci zaś podrosły i dla nich miała się wypełnić obietnica objęcia w posiadanie ziemi kananejskiej. Gdy Bóg dawał zakon, wielu z obecnego narodu było jeszcze dziećmi i nie pamiętało nic z tego wielkiego wydarzenia. Inni urodzili się na pustyni, i żeby nie zapomniano o konieczności posłuszeństwa dziesięciu przykazaniom oraz wszystkim prawom i sądom danym przez Mojżesza, otrzymał Mojżesz od Boga zlecenie powtórzenia tych przykazań oraz wszystkich okoliczności związanych z daniem zakonu.

Mojżesz spisał w księdze wszystkie prawa, sądy i nauki, jakie Bóg podczas wędrówki dawał ludowi oraz cuda, jakich On dokonał dla nich. Wpisał każdy fakt szemrania synów izraelskich przeciwko Bogu. Wspomniał też o swojej porażce.

OSTATNIE NAUKI

Naród zgromadził się przed Mojżeszem, a on z ksiąg odczytywał synom Izraela całą historię ludu. Czytał o obietnicach Bożych, które się spełnią, jeśli będą posłuszni oraz o przekleństwach, które przyjdą na nich w razie nieposłuszeństwa.

Szczególnie usilnie przestrzegał Mojżesz Izraelitów, aby się nie dali zwieść do bałwochwalstwa. Uroczyście nakazał, aby byli posłuszni przykazaniom Bożym. Jeśli okażą się posłuszni i będą miłować Pana i służyć Mu z całego serca, będzie im Pan dawał deszcz w porę i obfity urodzaj oraz rozmnoży trzody. Będą cieszyć się wyjątkowymi przywilejami i będą triumfować nad wrogiem.

Mojżesz nauczał synów izraelskich w poważny i dostępny sposób, wiedział, że jest to jego ostatnia sposobność przemawiania do nich. Zakończył wpisywanie do księgi wszystkich praw, sądów i ustaw, które mu Bóg dał, jak również przepisów sprawowania ofiar. Wręczył księgę mężom sprawującym święty urząd i zażądał, aby dla zabezpieczenia włożono ją obok Skrzyni Przymierza, bowiem opieka Boża nad Świętą Skrzynią trwa ustawicznie. Księga Mojżesza miała być przechowywana po to, aby sędziowie izraelscy mogli powoływać się na nią, gdyby zaszła ku temu potrzeba. Naród błądził i często wyjaśniał sobie Boskie wymagania odpowiednio do własnej korzyści; dlatego księgę Mojżesza przechowano w miejscu najświętszym na przyszły użytek.

Swe słowa do ludu zakończył Mojżesz potężnym prorockim przemówieniem. Było ono wzruszające i wymowne. Z natchnienia Bożego błogosławił poszczególne pokolenia i plemiona izraelskie. W ostatnich słowach mówił długo o majestacie Bożym i dostojności narodu izraelskiego, która trwać będzie zawsze, jeśli synowie Izraela będą posłuszni Bogu, i trzymać się będą Jego mocy. []

ŚMIERĆ I ZMARTWYCHWSTANIE MOJŻESZA

Bóg nie życzył sobie, aby ktokolwiek towarzyszył Mojżeszowi, gdy szedł na górę. Stanął więc mąż Boży sam na wierzchołku góry w obecności Boga i Jego aniołów. Obejrzawszy z dala ziemię kananejską jak zmęczony wojownik położył się, aby odpocząć. Ogarnęła go senność. Była to senność śmiertelna. Aniołowie zabrali ciało Mojżesza i pochowali w dolinie. Izraelici nigdy nie mogli odnaleźć miejsca, gdzie był pochowany. Jego tajemnicze pogrzebanie miało przeszkodzić ludowi w dokonaniu bałwochwalczych obrzędów nad ciałem Mojżesza, a tym samym popełnieniu grzechu.

Szatan radował się, że skłonił Mojżesza do wystąpienia przeciw Bogu. Przez to przestępstwo Mojżesz dostał się pod władzę śmierci. Gdyby życia swego nie zmazał pojedynczym czynem nieoddania chwały Bogu przy wyprowadzeniu wód ze skały, wszedłby do Ziemi Obiecanej i został zabrany do nieba nie oglądając śmierci. Po krótkim przebywaniu Mojżesza w grobie zstąpił na ziemię Michał, czyli Chrystus, w otoczeniu aniołów, którzy grzebali ciało, wzbudził Mojżesza z umarłych i wprowadził do nieba.

Nim Chrystus i aniołowie przyszli do grobu, zjawił się szatan ze swoimi aniołami i pilnował ciała Mojżesza, aby go nie zabrano. Gdy Chrystus i Jego aniołowie podeszli blisko, szatan sprzeciwił się im, lecz chwałą i mocą Chrystusa i Jego aniołów został zmuszony do cofnięcia się. Na skutek grzechu Mojżesza szatan rościł pretensje do jego ciała, lecz Chrystus łagodnie odwołał się do Ojca mówiąc: „Niech cię Pan potępi” (Judy 9). Powiedział szatanowi, iż wie, że Mojżesz pokornie pokutował za swe jedyne przestępstwo, że na charakterze Mojżesza nie było żadnej plamy i imię jego nie zostało wymazane z niebiańskich ksiąg żywota. Chrystus wzbudził z martwych ciało Mojżesza i zabrał go ze Sobą.

Przy przemienieniu Chrystusa Mojżesz i Eliasz zostali posłani na górę, aby rozmawiali z Jezusem o Jego cierpieniach i aby oddać chwałę Synowi Bożemu. Bóg wielce uczcił Mojżesza dając mu przywilej rozmawiania z Sobą twarzą w twarz, jak rozmawia człowiek ze swoim przyjacielem. Objawił mu też Bóg Swoją wielką chwałę, czego nigdy nie uczynił żadnemu człowiekowi.